CO MNIE TU TRZYMA

Przez moje okno widzę ciemne niebo,
a na nim skrzą się
gwiazdy i planety
wiszą w przestrzeni jak świąteczne lampki
daleko, a jakby
o rzut beretem

z mojego okna spoglądam czasami
w głęboką czeluść
mroczną i tajemniczą
myślami biegnę po polach Wszechświata
depcząc opacznie
bezkresność dziewiczą

we włosy wplatam świetlisty gwiezdny pył
ciemny ocean
wchłania mnie jak lawa
złote księżyce oświetlają mi drogę
wokół mrok nocy
uchyla parawan

parzą me stopy roje Leonidów
śmieje się Wenus
najjaśniej świecąca
krąży po niebie sonda Galileo
bezwiednie tańczy
Ziemia wokół Słońca

w srebrzyste konie zaprzęgam Wielki Wóz
gnam je w nieznane
po Drodze Mlecznej
pędzą posłusznie jedno przy drugim tuż
do innych światów
wioząc mnie bezsprzecznie…

zataczam krąg i wracam na Ziemię
na moją wiecznie
zieloną planetę
kto wie, może i robię wielki błąd, cóż…
widocznie musi
mieć jakąś zaletę…

WCZORAJ SIĘ NIE POWTÓRZY

Choć dni do siebie podobne tak

jak ziarnka piasku
jak w korcu mak
to jednak wczoraj się nie powtórzy
czas nie zawróci
z tamtej podróży

bo czas to taki niebieski ptak
co liczy piasek
i zjada mak
do czarnej skrzynki wkłada rozterki
codzienną nicość
i fajerwerki

skradł mi szmat życia ten dziwny ptak
choć nie wiem kiedy
i nie wiem jak
gdybym tak mogła schwytać go w locie
pozbawić skrzydeł
… i po kłopocie

lecz on gdzieś stale umyka mi
co dzień zamyka
kolejne drzwi
szepcze, że życia szkoda na wczoraj
że nowe jutro
przeżyć znów pora

IDĄ ŚWIĘTA - wiersz

Jest taki w roku piękny czas
kiedy myślami sięgamy gwiazd
gdy słońce gubi swoje promienie
by światłem swoim rozjaśnić ziemię
wokół tak cicho, iskrzy się śnieg
świat jakby nagle zwolnił swój bieg

pod kołdrą śniegu kryją się dachy
stroszą się krzewy jak polne strachy
wplotły w korony anielskie włosy
drzewa, co stoją tuż obok szosy
skrzypią chodniki do cna zmrożone
śpią w białym puchu trawy skulone

niebawem święta, zjedzie rodzina
innych kolorów nabierze zima
usiądą razem gdzieś przy kominie
stopią się lody w czerwonym winie
odejdą waśnie na drugi plan
znów się zjednoczy rodzinny klan

jest taki w roku piękny czas
kiedy pospołu siadamy wraz
zima jest tylko za oknem, tam
zaś w sercu cieplej robi się nam
jest taki w roku piękny czas
przeżyjmy znowu go jeszcze raz

Bazarowa inteligencja - felieton

Czy nie odnosicie czasem wrażenia, że ewentualne tytuły naukowe powinny być umieszczane za imieniem i nazwiskiem, a nie przed nimi?  Przed nazwiskiem zaś obowiązkowo powinno się umieszczać inne tytuły. Bardziej znamienne, określające postawę danego człowieka do świata i ludzi. Takie jak: Emp. (empatyczny), Życz. (życzliwy), Ucz. – uczciwy, Boh. (bohaterski), Spraw. (sprawiedliwy), Mdr. (mądry). Koniecznie pisane z dużej litery. I koniecznie z kropką na końcu, aby była jasność, że wagi tytułu nie można podważyć.
Im dłużej bowiem żyję na tym świecie, tym częściej mam okazję przekonywać się, że stopnie naukowe nie zawsze idą w parze z rzeczywistą wiedzą i kulturą człowieka.
I właśnie o tej kulturze, a właściwie jej braku, chciałam napisać. Przykłady można by sypać garściami, ale ograniczę się do przytoczenia jednego. Za to na czasie.
Od dawna, jesienią, nie tylko w mojej okolicy, organizowane są spotkania seniorów. Dawniej sama była ich współorganizatorką. Ale to się zmieniło. Teraz moja pomoc w tym zakresie sprowadza się jedynie do wypisania zaproszeń dla seniorów i w większości osobistego ich doręczenia. Trochę czasu to zajmuje, bo seniorów w mojej wsi jest prawie stu. Większość z nich cieszy się na mój widok i jest niezmiernie wdzięczna, że ktoś jeszcze o nich pamięta. A tym bardziej zaprasza na spotkanie wśród swoich dawnych kolegów, proponując darmowy poczęstunek: obiad, ciasto z kawą i lampkę wina. Wszystko to oczywiście dzięki sponsorom.
Miło jest widzieć czyjąś radość w oczach, ale zdarzają się i takie osoby, które na dostarczone im zaproszenie reagują impertynencko.
Wracając do braku kultury, ileż to razy od tych „wykształconych i rzekomo kulturalnych” ludzi słyszałam: „Mamy co jeść! Nie chodzimy na takie spotkania!”, z akcentem na wyraz takie. Albo „Proszę do mnie nie przychodzić z takimi zaproszeniami. Tam z pewnością nie przychodzą ludzie z kręgu mojej kultury”. A niby skąd ten ktoś może to wiedzieć, skoro nie bierze udziału w owych spotkaniach? Kiedyś jeden prawie osiemdziesięciolatek przyznał, że nie ma ochoty na towarzystwo starych dziadów. Inny ktoś, że nie będzie bratał się z pospólstwem. Niektórzy otwierają tylko okno i każą wrzucić zaproszenie do skrzynki na listy, albo przyjść innym razem, bo w danej chwili oglądają na przykład serial telewizyjny.
Ręce opadają! No cóż! Ludzie są różni. Mamy demokrację i każdy ma wolny wybór. Tylko, czy koniecznie musi manifestować go barkiem kultury? Zwłaszcza, gdy szczyci się kilkoma tytułami naukowymi? Moim zdaniem, do czegoś to zobowiązuje.
Biorąc pod uwagę wykształcenie i dorobek materialny, i  nie tylko ten jeden przytoczony przeze mnie przykład, doszłam do pewnych konkluzji. Pokuszę się więc na stwierdzenie, iż często bywa tak, że im ktoś ma więcej tytułów naukowych przed nazwiskiem, tym mniej kultury.
Oczywiście nie chcę wszystkich wrzucać do jednego worka, bo wśród nich zdarzają się ludzie inteligentni i mądrzy, którzy na ten tytuł bezwzględnie sobie zasłużyli. Głównie wieloletnią pracą i wyrzeczeniami, a nie jak inni, koneksjami. Tyle że policzyć ich można na palcach.
Dlatego ośmielam się wysunąć propozycję, by Komisja Rady Języka Polskiego na kolejnym swoim posiedzeniu zaczęła na poważnie zastanawiać się, czy nie należałoby wprowadzić w tej kwestii zasadniczych zmian. Proponuję przed imieniem i nazwiskiem umieszczać wymienione na początku przeze mnie skróty, zaś za nazwiskiem całą resztę.
Osoba, przed której nazwiskiem widniałby na przykład skrót Mdr – czyli mądry (nie mylić z mgr), z pewnością cieszyłaby się powszechnym podziwem i szacunkiem.
Boh. – bohater, budziłby rzeczywisty podziw, a nie jak to się często dzieje w wielu przypadkach, wypromowany przez media, niekoniecznie zasłużony.
Życz. – życzliwy i Emp. – empatyczny, przyciągałby i skupiałby wokół siebie rzesze ludzi szukających właśnie empatii, zrozumienia, pomocy.
Uczc. – uczciwy, to ktoś, kto nas nigdy nie wprowadzi w błąd, a tym bardziej bezczelnie nie oszuka. Możemy więc być pewni, że przy nim nie zginiemy w tym strasznym świecie, pełnym hipokrytów i różnych oszustów.
A Spr. – sprawiedliwy, tego chyba nie muszę tłumaczyć.
Nie wiem, w jaki sposób przyznawałoby się ludziom te tytuły. Może w formie lokalnych konkursów albo referendów. Wiem jedno, z pewnością byliby to ludzie, którzy swoją WYSOKĄ KULTURĄ osobistą w pełni by na to zasługiwali. I najważniejsze! Takiego tytułu nijak nie można by było kupić na bazarze, ani przyznać po znajomości.

BLADYM ŚWITEM W BESKIDACH

Otulone szarą mgłą
jak subtelnym welonem
zastygłe Beskidy śpią
nie bacząc w żadną stronę

piękne, dostojne, ciche
stojąc w mglistej niewoli
wierzą, że sieć mgły lichej
słońce przedrze powoli

że ów woal szary
wkrótce całkiem opadnie
dzień rozświetli konary
sen ostatni im skradnie

wyjrzą spod leśnej darni
przylaszczki zaspane
skrzykną w kniejach się ptaki
w drzew gałęziach schowane

smukłe wierzchołki jodeł
jak nuty w mgłę wpisane
nawet i w deszczu kroplach
zbudzą się rozczochrane

***
póki jeszcze co cisza
niczym niezmącona włada Beskidami
lecz, gdy ranek ją trąci
rozpierzchnie się wokół, pożegna z górami...

Rzecz niepojęta, znów idą święta!

- Potwornie wkurza mnie ten wystrój świąteczny na prawie dwa miesiące przed świętami Bożego Narodzenia! – usłyszałam za sobą dobrze znany mi głos. – Zwłaszcza ta wielka, przystrojona choinka w głównym holu! Dopiero co obchodziliśmy Święto Zmarłych – żalił się Jerzy, mój znajomy.
- W pewnym sensie dalej je obchodzimy – próbowałam zażartować, widząc poirytowaną minę kolegi. – Tylko teraz inaczej, z akcentem na Jego urodziny.
- Racja! – Przytaknął mi, wkładając do swojego sklepowego wózka mleko i śmietanę, próbując jednocześnie obliczyć, od ilu to już lat nie żyje Główny Bohater tych świąt, Jezus.
Jerzy zaopatrzony w całkiem sporych rozmiarów listę, według spisu której powinien robić zakupy w hipermarkecie, błądził tak jak ja pomiędzy sklepowymi regałami. I podobnie jak ja marudził trochę, że nieco przedwczesny, świąteczny wystrój hipermarketu psuje atmosferę świąt.
- Stanowczo za wcześnie! Przez to święta niejako się „rozmywają”. A kiedy rzeczywiście nadchodzą, już tak nie cieszą – tłumaczył.
W gruncie rzeczy musiałam przyznać mu rację. Ale jego i mojego zdania, jak się okazało, nie podzielała żona Jerzego, Krystyna. Zdradził, że kazała mu rozejrzeć się już za bombkami na choinkę. Uznała bowiem, że te, które dotychczas na niej wieszali nieco się już opatrzyły i najwyższy czas, żeby zaopatrzyć się w nowe. Niestety, Jerzy nie bardzo wiedział, w którym powinien udać się kierunku, by w wielkim jak boisko hipermarkecie znaleźć stoisko ze świątecznymi świecidełkami.
- To chyba tam! – wskazałam ręką w kierunku, skąd rozbrzmiewały dźwięki muzyki. Na szczęście jeszcze nie świątecznej.
- E! – znajomy nieco się skrzywił. – Pewnie obchodzą kolejną rocznicę swojego powstania. Stąd ta muzyka i śpiewy.
Z ciekawości jednak podążyliśmy w tę stronę. W miarę jak przybliżaliśmy się w wiadome miejsce, muzyka stawała się coraz głośniejsza. Także śpiew pewnego znanego piosenkarza – celebryty. Wokół niego zgromadził się całkiem spory tłumek osób. Okazało się, że się nie pomyliłam. Celebryta siedział na wysokim krześle z mikrofonem w ręce na skraju stoiska ze świątecznymi ozdobami i pomiędzy wykonaniem jednej piosenki a drugiej, zachwalał towar pewnej firmy. Oczywiście wykonującej ozdoby świąteczne. Tyle że raczej mało kto interesował się jej produktami. Za to celebrytą, i owszem.
Jerzy nie poszedł w ich ślady. Żona kazała mu rozejrzeć się za bombkami, więc się rozglądał. Z wielkim zaciekawieniem oglądał sterty pudełek. Ozdoby choinkowe przykuły także moją uwagę.
- Jasna cholera! – Krzyknął w pewnym momencie w trakcie ich przeglądania. – Ale to piekielnie drogie!
Spojrzałam na niego, jakby sam urwał się z choinki. Nie rozumiałam, czemu się dziwi. Oczywiście, że drogie. Zawsze tak było i nic się w tym temacie nie zmieniło.
- Teraz już wiem, za co ja płacę tyle kasy! Za tego durnia! Wliczyli go w cenę bombek – pokrzykiwał. Na tyle głośno, że usłyszeli go inni klienci marketu, i zaczęli mu przytakiwać.
Też miałam na to ochotę, ale było mi wstyd. W sumie przecież to nic nowego. Takie teraz mamy czasy. Tymczasem Jerzy rozkręcił się na dobre i sama już nie wiem, kto bardziej przyciągał uwagę, znany piosenkarz, czy mój znajomy. W każdym razie klienci byli wyraźnie podzieleni. Zaś sam Jerzy świecił niczym Gwiazda Betlejemska na tle stoiska ze świątecznymi ozdobami.
- Takiego! – pokrzykiwał, zginając rękę wpół i kładąc na niej drugą. – Nie kupię żadnych bombek ani innych świecidełek! Na choince powieszę… zdjęcia celebrytów! Powycinam z gazet i poprzyklejam do starych bombek!
- Daj spokój! Oni są opatrzeni, przereklamowani! Krystyna nie byłaby zadowolona – usiłowałam go przekonać do zmiany zdania, ale Jerzy nie zamierzał mnie słuchać.
- Z jednej strony na bombkę przykleję twarz Karolaka, z drugiej Kożuchowskiej! Cichopek z Cichopkiem. Mroczka z drugim Mroczkiem. Jacykowa z partnerem. Rusin z Lisem!
- Nie, to nie jest dobry pomysł – próbowałam odwieść go od tego ostatniego, mając na uwadze, że od dawna są po rozwodzie.
- Dobrze! Niech będzie Lis z… Lisowską Eweliną! Pasuje? Pasuje! – sam sobie odpowiadał.
Naokoło nas zaczęło robić się wesoło, bo ten i ów podpowiadał Jerzemu kolejną celebrycką parę. I nawet nie wiem, w którym momencie przestał śpiewać ów piosenkarz. W końcu musieliśmy oboje z Jerzym opuścić „zgromadzenie”. Przywołał nas do tego telefon od jego żony głośnym pytaniem: „Gdzie się znowu podziałeś?”. Trzeba było dokończyć robienia zakupów i powoli wracać do domu. Każdy więc poszedł swoją drogą, albo raczej sklepową alejką. Spotkaliśmy się ponownie przy sąsiednich kasach.
- Kupiłeś w końcu jakieś ozdóbki na choinkę, czy nie? – spytałam nieco przekornie stojącego niemal po sąsiedzku Jerzego.
- Nie – usłyszałam, a potem dodał: - Ale kupię rózgę i osobiście dostarczę kierownictwu hipermarketu.
No cóż! Zawsze to jakiś pomysł, pod którym i ja chętnie się podpiszę. Może trzeba byłoby im w końcu uświadomić, że o świętach zaczynamy myśleć dopiero w grudniu! I tej zasady się trzymajmy!
I nie kupować niczego świątecznego w listopadzie. Może wtedy handlowcom przestałoby się to opłacać i poszliby po rozum do głowy. 

Po co Okrasa łamie przepisy? - felieton

Zdaniem wielu osób, całkiem niepotrzebnie. To takie trochę popisywanie się na ekranie, z którego niewiele lub nic nie wynika. Nic, bowiem nasze polskie potrawy, a co za tym idzie, przepisy na nie, są już od wieków skończone i doskonałe. Wyśmienite w każdym calu. Wszelkie w nie ingerowanie tylko im szkodzi. Już nawet dodanie jednego składnika całkowicie zmienia ich smak. A to nie wszystkim przypada do gustu.
Czemu więc ma służyć ów program i jemu podobne, od których ostatnio aż roi się w naszej telewizji?
Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Pojawiają się różne teorie spiskowe. W ten sposób promują się różne firmy związane z branżą gastronomiczną. Głównie jednak chyba chodzi o to, żeby celebryci mogli zgarnąć niezłą kasę za swoje programy, a telewidzom zrobić przysłowiową wodę z mózgu. Wcisnąć nam jakiś produkt, którego tak naprawdę nie potrzebujemy, a w którym nierzadko znajdziemy pełno „witamin E” i różnych dziwnych dodatków.
Wracając do pana Okrasy. Czy dla przykładu ktoś z Was próbował usmażyć, albo raczej ugotować rybę w kilogramie soli? Mało kto by się odważył. Na tyle przesiąknie solą, że jest niejadalna. Albo inny przykład. Grochówka z rybą zamiast z kiełbasą. Nie tylko jest wstrętna, ale to zwyczajnie świętokradztwo! Podobnie jak zupa rybna z papryką i ogórkami kiszonymi! W dodatku Okrasa wlał do niej całą wodę ze słoika po kiszonych ogórkach. Efekt tego był taki, że nawet towarzyszący mu mężczyzna nie potrafił ukryć, że kucharz mocno przekombinował.  Albo jeszcze inny przykład. Mięso przyprawione sianem. A do tego między innymi zachęcał nas Okrasa. Durnota jakich mało! Kto chciałby dobrowolnie albo pod przymusem jeść spalone siano, które na dodatek wpycha się między zęby i rani podniebienie? Swego czasu dałam się wkręcić i za radą tego pana spróbowałam przyrządzić tak mięso. Właśnie w sianie. Okazało się jednak, że nie tylko nikt z domowników go nie tknął, ale nawet kot nie chciał tego jeść. Dotykał niepewnie łapą, próbując pazurami zdrapać siano z kawałka mięsa.
Może panu Okrasie to smakuje. Może z czymś się kojarzy i budzi jakiś sentyment. Nie wiem. I prawdę mówiąc, wolę nie wiedzieć. Wolę też nie „łamać” sprawdzonych wielokrotnie przepisów na dania z polskiej kuchni. Nie ma takiej potrzeby. Są wyśmienite!
Wspomnę też o jeszcze jednym problemie. Każda kucharka, czy nawet niezbyt wprawna gospodyni domowa wie, że dodawanie zbyt dużej ilości składników i przypraw do potrawy, albo zamiana przynajmniej jednego z nich na inny powoduje, że tak naprawdę nie wiemy, co jemy. Wszystko bowiem smakuje jednakowo. A o tym często nasz mistrz łamania przepisów zapomina.
Żeby zaistnieć na szklanym ekranie i jeszcze zarobić na tym krocie, ludzie zdolni są do wszystkiego. Gotowi wmówić nam, że to, co prezentują, to dania z wyższej półki i koniecznie powinniśmy tego spróbować, gdy tymczasem najczęściej smakują jak zwykłe podeszwy lub jedzenie dla konia. Kto nie wierzy, niech sam czasem zada sobie trudu i spróbuje ugotować coś według przepisu mistrzów sztuki kulinarnej z naszej kochanej, rodzimej TV.
Nie twierdzę, że wszystko jest niejadalne. Czasem zdarzają się dobre przepisy. Nie musimy ich jednak szukać w TV. Wystarczy sięgnąć po te sprawdzone. Spytać mamy, babci, albo kupić sobie porządną książkę kulinarną. Nie trzeba niczego „łamać” ani modyfikować.
I nikt nie będzie nam wmawiał, tu przytoczę słowa pana Okrasy, że „kuchnia meksykańska koniecznie powinna zagościć na naszych stołach”. A niby czemu mamy jeść meksykańskie dania, skoro nasze, rodzime są bez porównania lepsze? W dodatku w każdym daniu meksykańskim, bez wyjątku, jest rozdrobnione na maleńkie kawałeczki mięso, papryka i kukurydza, przez co trudno odróżnić, czym tak naprawdę te dania się od siebie różnią.
Nasze rodzime są przynajmniej wyraziste. Gdy jem schabowy, to wiem, że to jest schabowy. Gdy kapustę, to bez dwóch zdań jest to kapusta. Jeśli leniwe pierogi, to są to leniwe pierogi! I niech nikt nie odważy się okrasić ich, na przykład, papryką albo kukurydzą!
Z pewnością niektórzy lubią w kuchni eksperymentować. Ale pamiętać trzeba, że kuchnia to pewnego rodzaju domowe laboratorium. I jak w każdym takim miejscu należy zachować umiar i ostrożność, żeby eksperyment się udał, a sobie nie napytać biedy.
A tak na marginesie - czy ktokolwiek z pracowników stacji telewizyjnej, w której ów pan ma swój program kiedykolwiek próbował ugotować i zjeść coś według przepisu tego pana? Raczej wątpię.

W KOLORACH BURGUNDA wiersz

Pożółkłe listy układam na dnie obojętności
okładam smutkiem i goryczą
cierpkie słowa o miłości
wspomnienia włożyłam na półkę z książkami
drobnym drukiem pisane

w pamięci latami
oplotłam jak bluszczem muzyką z dawnych lat
w kolorach burgunda
pozostał tamten świat

dziś szarością się mieni, jak jesień na polach
chłodnym wiatrem podszyta trwa
sprzecznych myśli swawola
wyblakłe od słońca czułe gesty i słowa
krążą w czasoprzestrzeni
niczym cieni rozmowa
czerwone wino pozwala przegonić złe myśli
wierzyć, że to, co już snem
jeszcze kiedyś się ziści

Modowe wpadki pewnej wariatki

Powinno być poważnie. Tak jak przystało na Święto Zmarłych. Jesiennie, nostalgicznie, lirycznie.  Do pewnego momentu rzeczywiście tak było. Ludzie stojący nad grobami swoich bliskich wspominali ich w zadumie. I nikt nie przypuszczał, że wystarczy chwila, by powaga tego święta uleciała gdzieś w zaświaty, podążając śladem zmarłych przodków.
A wszystko to za sprawą jednej pani, która pojawiła się na naszym parafialnym cmentarzu. Kobieta była przeciętnej urody, ale trzeba przyznać całkiem zgrabna. Na tym jednak kończyły się jej atuty. Pani bowiem była w wieku balzakowskim, czyli pięćdziesiąt plus, i z całą pewnością miała kłopoty z doborem ubioru stosownie do swojego wieku i okoliczności.
Niektórzy w takich sytuacjach mawiają, że chyba, ten ktoś, nie ma lustra w domu.
O gustach podobno się nie dyskutuje, ale czasem bywa tak, że trudno nad tym przejść do porządku dziennego. Tak jak za sprawą owej pani, przez którą na naszym parafialnym cmentarzu zrobiło się wyjątkowo wesoło.
Podobnie jak i ona tego dnia mnóstwo ludzi zjawiło się tu, by wspomnieć swoich bliskich, którzy odeszli w krainę cienia. Na grobach paliły się tysiące zniczy, co rok to większych i wymyślnych. Rodziny zmarłych prześcigały się w kupowaniu i stawianiu na nagrobkowych płytach różnorakich, coraz okazalszych chryzantem i różnych innych dekoracji. Krótko mówiąc, było nie tylko kogo powspominać, ale także co obejrzeć.
Zauważyłam, że w tym roku panowała moda na doniczkowe trzykolorowe, drobne chryznatemki w doniczkach. Gdzie okiem nie sięgnąć, można je było dostrzec.
Swoista moda, swoisty biznes. Dla ogrodników i wytwórców zniczy. No, cóż! Takie mamy czasy. Na wszystkim można zarobić, a my z każdym rokiem coraz bardziej dajemy się w to wkręcić, wydając coraz więcej pieniędzy.
Głupota ludzka nie zna granic. Bo cóż nieboszczykowi, jednemu z drugim, po kwiatach o średnicy pół metra, a nawet większej, bo i takie widziałam, które następnego dnia zmrozi mróz, albo zniszczy wiatr? Albo kilkunastu zniczach wielkości dwulitrowych garnków?
Ale moda to moda. Swoje prawa ma. Obowiązuje nawet na cmentarzu podczas  Święta Zmarłych. Trudno oprzeć się wrażeniu, że przy tej okazji odbywa się także inny, swoisty pokaz mody. Panie zakładają na tę okazję swoje najlepsze i najdroższe ubrania. Jeśli ktoś tego jeszcze nie zauważył, proponuję zwrócić na to uwagę o tej samej porze w przyszłym roku.
Owa pani też o tym pamiętała. Coś chyba jednak poszło nie tak, bo wyglądało na to, że nie zapomniała o ubraniu rajstop i kurtki, ale zapomniała o włożeniu spódnicy. Może cel był w gruncie rzeczy zamierzony. Tego nie wiem. Może chodziło tylko o zwrócenie na siebie uwagi. Jeśli tak, w pewnym stopniu jej się to udało. W pewnym, gdyż chyba nie o taki efekt jej chodziło.
Nie było chyba na cmentarzu nikogo, oprócz nieboszczyków oczywiście, kto nie wodziłby za nią wzrokiem. I przy tej okazji nie prezentował swojego uzębienia w przypływie nagłej radości. Widok bowiem był przezabawny.
Część pań obecnych na cmentarzu robiła zakłady, głośno się przy tym zastanawiając, czy nieszczęsna kobieta włożyła na nogi getry, leginsy, czy raczej były to zwykłe rajstopy. Bo choć były czarne, to jednak mocno prześwitujące. Do tego krótka kurteczka ze sztucznego futerka, ledwie zakrywająca tyłek. No i nieodłączne szpilki tu i ówdzie wbijające się w chodniki między grobami.
Ktoś z tłumu osób odważył się na głośny komentarz: „O rany! Jak lalka Barbie mojej córki”. Ktoś inny dodał: „Ale Ken nieco przytył i mocno się postarzał”, mając zapewne na uwadze towarzyszącego jej partnera. Inny dowcipniś pytał swoją współtowarzyszkę: „To są norki czy zające?”. Na tym jednak zabawa się nie kończyła. Gdy kobieta razem ze swoim partnerem stanęli przy grobie swoich bliskich, natychmiast za ich plecami pojawiło się całkiem sporo ludzi. Jak się łatwo domyślić, głównie mężczyzn. Wszyscy wyczekiwali na kulminacyjny moment. I się doczekali. Nastąpił on w chwili, kiedy owa dama schyliła się, by umieścić zapalony znicz na nagrobku. Prześwitujące, umówmy się, legginsy, odsłoniły jej tyłek ubrany pod spodem w stringi.
Jakimś dziwnym jednak zbiegiem okoliczności ani kobieta, ani towarzyszący jej mężczyzna nie zwrócili uwagi na krótkie pokrzykiwania w stylu: Wow! Oh! I tym podobne. I jakby tego było mało, schylona kobieta zapalała kolejny znicz, i kolejny. Poprawiała, albo raczej przestawiała, nie wiedzieć czemu, na płycie grobu doniczki z chryzantemami.
Tymczasem na cmentarzu z udziałem księdza i ministrantów na dobre trwały uroczystości, modlitwy za zmarłych. W naszej parafii jest taki zwyczaj, że wyczytuje się nazwiska zmarłych pochowanych na cmentarzu. Oczywiście za drobną opłatą. Ale tak już się przyjęło, że nikogo nie może zabraknąć. A że z każdym rokiem przybywa tych, którzy rozstali się z tym światem,  uroczystość ta z roku na rok trwa coraz dłużej. Gdy więc z upływem czasu pogoda nieco się zmieniła, słońce zaszło za chmury i zrobiło się chłodno, kobieta nagle zaczęła odczuwać pewien dyskomfort. Głównie w okolicy wspomnianego tyłka. Rękami więc usiłowała „ściągnąć” kusą kurteczkę nieco niżej, ale nie było to możliwe. Sztuczne futerko nie chciało się naciągnąć.
Zauważył to jeden z panów stojący przy sąsiednim grobie tuż obok mnie i nie omieszkał półgłosem skomentować:
-Poratowałbym biedaczkę, ale przecież nie oddam jej swoich spodni.
Na to odezwał się jego sąsiad:
- Spoko! Ja mam pod spodem kalesony. Mogę pożyczyć.
Na szczęście żony natychmiast wybiły im to z głowy, głośno przywołując do porządku. Zrobił się niezły kabaret. I tylko starsze panie zgorszone były tym, że sprawy przybrały nieoczekiwany obrót.
Na szczęście obyło się bez spalenia na stosie żartujących sobie panów i nieszczęsnej kobiety. Chociaż z drugiej strony trochę szkoda, bo jak ktoś zauważył „być może zrobiłoby się trochę cieplej”.
Gdy już ceremonia dobiegła końca, wszyscy powoli opuszczali cmentarz. Tylko owa kobieta z partnerem wciąż jeszcze na nim trzymali wartę. Było to zastanawiające. I pewnie nie dowiedziałabym się, dlaczego stali tam niemal do ostatka, gdyby nie moja wszystkowiedząca sąsiadka. Wpadła do mnie następnego dnia z głośnym:
- Dasz wiarę?!
- Dam – odparłam żartobliwym, ale za to zdecydowanym głosem.
Moja sąsiadka już tak ma, że wszystko wie najlepiej. Zawsze ma najaktualniejsze newsy i w żadnym wypadku nie należy podważać jej prawdomówności. W przeciwnym razie biada nieszczęśnikowi! Toteż czekałam z pokorą, aż usłyszę najnowsze wieści.
- Wyobraź sobie – zaczęła swoje rewelacje – że ta wariatka (w domyśle kobieta w sztucznym, krótkim futerku bez spódnicy) za nic nie chciała opuścić cmentarza, zanim wszyscy odwiedzający groby go przed nią nie opuszczą, bo obawiała się kompromitacji!
- Jak to? – nie mogłam zrozumieć.
Sądziłam, że kompromitację miała już za sobą. Tymczasem okazało się, że nie do końca. Jak zdradziła sąsiadka, jedna ze szpilek owej damulki utknęła w szczelinie pomiędzy złączami chodnikowych płytek i za nic nie można było jej stamtąd wyciągnąć. Z pomocą przyszedł jej partner, ale zabrał się za to zbyt intensywnie, łamiąc przy okazji wspomnianą szpilkę tuż przy samej pięcie.
- W czym problem – nie mogłam się nadziwić. – Trzeba było z drugim butem zrobić to samo i spokojnie wrócić do domu. Pewnie nikt by nawet nie zauważył…
Pani jednak zdecydowała inaczej. Zadzwoniła do kogoś z rodziny i ten ktoś przywiózł jej inną parę butów. Nim jednak to się stało, upłynęło sporo czasu i bidula na dobre przemarzła.
- Dzisiaj spotkałam ją w naszej przychodni zdrowia – relacjonowała sąsiadka, sugerując, że z pewnością rozchorowała się z tego powodu.
Zdaniem sąsiadki, nie to jednak było godne uwagi.
- Niczego ją to nie nauczyło. Wyobraź sobie, że ta wariatka znów była ubrana tak samo! Na dworze zero stopni, a ona lata z gołym tyłkiem!
- Gołym jak gołym – głośno wypowiadałam swoje myśli. - Ale na głowę coś by się przydało… Jakaś czapka może, albo kapelusz. Bo z szarymi komórkami tak już jest, że kiedy się przegrzewają, albo na odmianę przemarzają, nie pracują należycie.
- Co było widać na załączonym obrazku. Wczoraj i dzisiaj – dokończyła myśl sąsiadka.
Na szczęście Święto Zmarłych, a co za tym idzie, kolejny pokaz mody mamy już za sobą. Dodać należy, że przegląd ludzkiej głupoty też. I nie mam tu bynajmniej na uwadze jedynie kobiecych strojów.
Panowie i Panie! Wyluzujcie! Przestańcie prześcigać się w kupowaniu coraz większych zniczy i donic z kwiatami wielkości miednicy. Po co to wszystko! Zmarli i tak tego nie zobaczą, a Wam ubędzie sporo pieniędzy w portfelu. I czy możecie mieć pewność, że ktokolwiek będzie się tym zachwycał? Zawsze przecież na cmentarzu może pojawić się ktoś pokroju naszej pani X i skutecznie odciągnie uwagę od udekorowanych nagrobków, skupiając ją wyłącznie na sobie.

Starzeć się z godnością - felieton

Są w kręgach naszych znajomych ludzie, na których reagujemy trochę tak, jak na widok czarnego kota przebiegającego nam drogę. Niby nic złego zrobić nie może, ale popsuć humor, i owszem. W moim przypadku na miano czarnego kota, albo raczej kotki, z całą pewnością zasługuje znajoma Jadzia.
Obie jesteśmy w wieku pięćdziesiąt plus lub jak kto woli, sześćdziesiąt minus. Nie tyle wiek ma tu znaczenie, co raczej kolor naszych włosów. Siwy i bez wyrazu, spędza sen z powiek od wielu lat. Toteż od kiedy pierwsze oznaki siwizny zaczęły pojawiać się na mojej głowie, postanowiłam wypowiedzieć
im wojnę. Stanowczą i bezwzględną. Nie da się ukryć, od lat toczona walka niesie za sobą ofiary i pewne niedogodności. W moim wypadku głównie finansowe. Kosztuje to niemało pieniędzy i zachodu. Za nic na świecie jednak nie chcę wyglądać jak własna babcia. Konsekwentnie więc je farbuję i jak do tej pory byłam zadowolona ze swoich poczynań.
Jednak któregoś pięknego dnia Jadźka postanowiła zadać cios mojemu samouwielbieniu. Spotkałam ją na drodze przed naszym wiejskim sklepikiem. Obładowana ciężkimi torbami, i jak się domyślałam, sfrustrowana z tegoż powodu, najwyraźniej uznała za stosowne wyładować na mnie swoją złość. No cóż, moja wina. Niepotrzebnie jej się napatoczyłam.
- Nie potrafisz starzeć się z godnością? – Spytała jadowicie, mając na myśli, jak się od razu domyśliłam, moje dopiero co ufarbowane na blond włosy.
W pełnym słońcu lśniły zapewne, przykuwając tym samym przenikliwy wzrok Jadźki, gdy tymczasem jej poskręcane loczki wyglądały jak mysia skórka latem.
- Bardzo przepraszam! Wcale nie uważam, że się starzeję! – Obruszyłam się, pomimo, że coraz częściej jakiś wewnętrzny głos podpowiadał mi, iż powinnam wreszcie sobie to uświadomić.
Jakby na to nie spojrzeć, nasi rodzice, mając lat pięćdziesiąt, przechodzili na emeryturę. Czyli prawie od dziesięciu lat powinnam być już emerytką. Ale nie jestem, bo tak chciał rząd naszego ukochanego kraju.
Wiele osób stawia znak równości między emeryturą a starością. Nie wiem, czy słusznie.
Mniejsza o emeryturę. Jadźka najwyraźniej jest starej daty i chyba zgodnie z nią się czuje, bo nie odpuszczała i jak osa kąsała dalej. Nijak jednak nie mogłam zrozumieć, dlaczego zarzuca mi brak godności i czym sobie zasłużyłam na jej złośliwości. Znajoma bynajmniej nie zamierzała mi tego wytłumaczyć, tylko od razu przystąpiła do zmasowanego ataku.
- To, że nie widać na twojej twarzy zmarszczek, to zapewne zasługa kosmetyczki i kosmetyków. Ale to jeszcze nie znaczy, że z metryką kosmetyczka też sobie poradzi – usłyszałam ku swojemu zaskoczeniu.
Doprawdy nie wiem, co w nią wstąpiło. Uparła się na mnie i przyczepiła jak rzep do psiego ogona.  Jestem z natury cierpliwa, ale wszystko ma swoje granice. Postanowiłam więc „odszczekać się”, bo przecież za nic nie mogę pozwolić na to, żeby jakaś tam Jadźka ujadała na mnie, jak przypadkowo napotkany kundel.
- A nie pomyślałaś, że to zasługa dobrych genów i zdrowego odżywiania? – Spytałam z grymasem na twarzy, dając jej do zrozumienia, że od wszelkich kosmetyczek i chirurgów plastycznych trzymam się z daleka.
Moje pytanie spotkało się jednak z drwiącym uśmieszkiem i kilkoma komentarzami w podobnym stylu. Przyczepiła się też do dekoltu w mojej bluzce. Jej zdaniem był zbyt głęboki, pomimo że szczelnie zakrywał mi biust. Uznała, że w naszym wieku skóra nie nadaje się już na ekspozycję ani na słońce, ani na widok publiczny. Skomentowała też obuwie, a konkretnie zbyt duży, oczywiście jej zdaniem, czterocentymetrowy obcas,  pastelową spódnicę i jeszcze parę drobiazgów.
Wszelkimi siłami próbowałam powstrzymać się od złośliwej riposty, ale Bóg mi świadkiem, nie było łatwo. W końcu i ja postanowiłam zdobyć się na chwilę „szczerości”. Niech sobie nie myśli, że tylko ona tak potrafi.
- Sorry, kochana! Najpierw spójrz na siebie, bo jak widać na załączonym obrazku, to i owo na gwałt przydałoby się poprawić - palnęłam kąśliwie, po czym dodałam. – Że nie wspomnę o ubiorze.
Słysząc to, Jadźka o mały włos nie upuściła ciężkich toreb z zakupami, a jej twarz zrobiła się niemalże sina ze złości. Wyglądało na to, że nagle cała krew odpłynęła z górnych partii ciała Jadźki i stłoczyła się w dolnej. Suma summarum, w połączeniu z siwymi włosami wyglądała trochę tak, jak ofiara zbrodni z policyjnej kartoteki. Tylko wielkie jak dwa słońca oczy, ze zdziwienia, że ktoś śmiał jej coś wytknąć, świadczyły o tym, że jednak coś lub ktoś stale trzyma ją przy życiu. Tym kimś oczywiście byłam ja. Homo sapiens w spódnicy i bluzce z dekoltem, nie przystojącym do wyobrażeń kobiety z poprzedniego wieku.
Szczególnie nie spodobał jej się przytyk, nawiązujący do tego, że choć starzeje się z godnością, to jednak tej godności jakoś nie widać, zwłaszcza w jej zachowaniu, ale za to starość, jak najbardziej.
- Ale z ciebie jędza! – syknęła jak wygłodniała kobra.
- Witam w klubie! – odwdzięczyłam jej się.
- Mam tyle lat, ile mam! – tymczasem kontynuowała moja znajoma.
- I po co się tym chwalić? – spytałam spuszczając z tonu. – Dają za to jakieś nagrody?
Po chwili spytałam bezczelnie.
- Nie powinnaś już iść? Z pewnością czeka na ciebie twój starzejący się z godnością mąż i gromadka wnucząt.
Jadźka jednak ani myślała. Na dobrą sprawę, rozumiałam ją. Gdzieś trzeba rozładować swoją frustrację. We własnym domu nie bardzo miała jak, bo jej wiecznie gderający i upierdliwy mąż na to nie pozwalał. Pod tym względem to on dzierżył w nim prym. Obmierzły despota, na dodatek  leniwy. Do czego więc tu się spieszyć? Poza tym niewiele chyba miała z niego pociechy także w wiadomych sprawach. Nieraz z niego żartowała i mawiała: „On jest zawsze gotowy, ale nie zawsze może”. W pewnym stopniu tłumaczyło to, dlaczego moja znajoma nie przywiązuje wagi do swojego wyglądu.
          Od początku nie podobało mi się to nasze przekomarzanie i chciałam już zaproponować fajkę pokoju, gdy znów mnie zaskoczyła.
- Mniejsza o ciebie! Zobacz na nią! – Powiedziała złośliwie, gdy nagle na horyzoncie pojawiła się nasza wspólna znajoma, Jolka. – Myśli sobie, że jak od sześćdziesięciu lat z hakiem nosi mini spódniczki, to wciąż ma naście lat! – nie kryła swojego oburzenia.
Potem dodała, że powinna się wstydzić, bo ma tak wielki cellulit, że nawet tynkarz by sobie z tym nie poradził.  Przyznam, trochę mnie tym zirytowała. Bo, choć uważam, że, aby nosić mini, trzeba mieć naprawdę zgrabne i ładne nogi, to jednak nic Jadźce do tego, co, i ile chce pokazać sama Jolka. W ogóle nic jej do tego, jak kto wygląda i ile ma lat.
Tymczasem Jolka chyba wyczuła, że o niej mowa, bo nagle uznała za stosowne przyłączyć się do nas.
- Co tam u was? Plotkujecie? – spytała usiłując zażartować.
Tyle że Jadźce jakoś dzisiaj nie było do żartów. Najwyraźniej miała gorszy dzień. Zlustrowała biedną Jolkę z góry na dół i bez ogródek powiedziała, co sądzi o jej sposobie ubierania się. Niestety, Jolka też chyba miała gorszy dzień, bo chwilkę później nastąpiła kumulacja.
- Od kiedy pamiętam, czyli chyba od przedszkola, nosisz długie, powłóczyste spódnice. Zawsze zastanawiałam się, dlaczego – wypaliła prosto w twarz Jadźce. – Ale teraz już wiem! Bo masz krzywe i grube nogi! Jak kolumny pod piekłem!
W tym momencie pożałowałam, że nie miałam przy sobie aparatu, albo chociaż telefonu z opcją fotografowania. Widok bowiem dwóch wściekłych, napadających na siebie koleżanek godny był uwiecznienia. Kto wie, czy, ewentualne ich zdjęcie nie zdobyłoby nagrody World Press Photo. Od tamtego czasu zawsze noszę przy sobie smartfon. Nigdy nie wiadomo, co się może trafić…
Potem Jolka jeszcze poradziła jej do kompletu kupić burkę na Allegro, co przelało czarę goryczy.
- Tak, tak! Można je tam kupić! – grzmiała Jadźce nad uchem.
Biedna Jadźka, choć nie wiem, czy do końca taka biedna, opuściła nasze towarzystwo niemal z płaczem. A mnie cisnęły się na usta trochę niecenzuralne słowa dobrze wszystkim znanej piosenki: „Jedna baba drugiej babie…”.
No cóż, podobno każdy kij ma dwa końce. Inni powiadają, że kto czym wojuje, od tego ginie. Jadźka wprawdzie nie zginęła, dalej „starzeje się z godnością”. Czyli ubiera się szaro i nijako. Trudno zrozumieć, dlaczego wybrała styl pokutnicy. Sama starość jest wystarczająco smutna i szara.
A ja cały czas zastanawiam się, jak ma się farbowanie  siwych włosów, czy ubieranie się w ubrania w pastelowych kolorach do owego popularnego powiedzenia. Przecież jedno nie wyklucza drugiego. W każdym razie, jeśli starzenie się z godnością ma wyglądać tak, jak na przykładzie sfrustrowanej koleżanki, to ja bardzo dziękuję. Dalej będę farbować włosy i nosić ubrania w ciepłych kolorach. Przynajmniej z daleka będę widoczna i samochody mnie nie rozjadą. 

W parku na ławce - wiersz

Ta sama ławka

w tym samym parku
na betonowych wspiera się nogach
tuż nad nią wiązy dwa okazałe
zielonogłowe
i pomierzwione
obok dwa klomby tonące w głogach

ta sama ławka
w tym samym miejscu
lecz ludzie jakże od siebie różni
zwabieni cieniem, potrzebą chwili
pozostawiają
nań swoje troski
wielcy i mali, roztropni, próżni

ta sama ławka
zmaga się z czasem
niczym jej goście strudzeni życiem
wchłania jak gąbka ludzkie rozterki
w słońcu i w słocie
niezmordowana
codziennym byciem i niebyciem

NA PRZYSTANKU - wiersz

Mało nas
i dużo zarazem
beznamiętnie
siedzimy obok siebie
jedno przy drugim
bez słów
niczym głaz z głazem

ufamy
że do celu dotrzemy

bezpiecznie

siedzimy i czekamy
jedno przy drugim
bez słów
dojechać w końcu chcemy

wreszcie wsiadamy

jedziemy
hen, do naszych światów
autobusem
do biur, do pustych domów
może do nikąd
a może
na łąki pełne kwiatów

niestety…
kierowca był nietrzeźwy
wiezie nas do innego świata
tam
gdzie prędkość
mierzy się w świetlnych latach

                                                            

                                              

PORANNA MGŁA - wiersz

Porannej mgły nad stawem

jeszcze nie wchłonął dzień

ni słonko, co niebawem

skradnie szuwarom cień

ni wiatr, co gdzieś w zaroślach

drzemie od kilku dni

ni czapla błotna głośna

pośród przybrzeżnych trzcin

nie podarł jej opatrznie

wschodzący blady świt

co wkrada się niebacznie

rozwiewa nocy mit

gdy ranek swym oddechem

tchnie ciepło w szarą mgłę

ulotni się z pośpiechem

otrze ostatnią łzę

i nim na dobre pierzchnie

umknie w bezkresną dal

jak nimfa wodna we śnie

zrzuci tiulowy szal

sinawym wodorostom

wpatrzonym w modrą toń

wierzbom, co wokół rosną

wilgotną poda dłoń

                                 

Skąd się biorą złe teściowe - felieton

Przyjęło się powiedzenie, że z rodziną najlepiej wychodzi się na zdjęciach. Nie zawsze tak jest, ale jak wiadomo przysłowia nie biorą się z niczego. Oczywiście im więcej członków rodziny tym więcej problemów.
Problemy mogą być duże lub małe, mało istotne lub prawie nieistotne. Bywają też wyimaginowane. Bez względu na swój wymiar, mają jedną wspólną cechę. Trzeba się z nimi zmierzyć. Rzadko udaje się je zignorować.
Problemy powinno się rozwiązywać samemu lub wspólnie, kiedy zachodzi taka potrzeba. Jest jeszcze trzecia opcja, której nie polecam. Niezmiernie bowiem irytują mnie ludzie, którzy swój problem usiłują rozwiązać, wykorzystując do tego innych ludzi. Bywa że najbliższą im osobę. Tak jak to czasem robią mężowie chcący zachować swój nieskazitelny wizerunek dobrego ojca lub teścia.
- Powiedz im, żeby tego nie robili – ileż to razy mąż pozwala sobie na uwagę wobec dzieci, zięcia, synowej, usiłując wymusić na żonie pośrednictwo w załatwieniu jakiejś nieprzyjemnej sprawy.
Albo na odmianę:
- Obiecali pomóc, a jakoś nie mogę się doczekać. Weź, im coś powiedz do słuchu – pełen żalu i pretensji zwraca się do żony, zamiast bezpośrednio do odpowiedniej osoby.
- A co? Sam nie możesz? Języka nie masz? – zwykle buntuje się żona, która nie chce być „między młotem i kowadłem”. I słusznie. Należy bezpośrednio zwracać się do „winowajcy’. Tylko tak najprościej rozwiązuje się problemy. Mężowie jednak nie znoszą, gdy żony się buntują. Ich zdaniem winne im są dozgonną subordynację. Wytaczają więc kolejny powód/argument, dzięki któremu mogą osiągnąć swój cel.
- Bo ty im na to pozwalasz! – Grzmią, nie przyjmując do wiadomości żadnych, ale to absolutnie żadnych tłumaczeń. Nie tylko tych, że im (dzieciom, zięciom, synowym) na to nie pozwoliłyśmy, ale także tych, że o niczym nie wiedziałyśmy.
Mężczyźni to wojownicy. Jak już idą na wojnę, to ze wszystkimi i nie znoszą przegranej. A jak to na wojnie bywa, ofiary muszą być. Najczęściej są nimi ci, którzy znajdują się najbliżej w polu rażenia. Czyli żony.
I wtedy się zaczyna! Nie tyle wojna czy bitwa, ale mniej lub bardziej zaogniona kłótnia. I jakimś dziwnym zwyczajem, zwykle wtedy napataczają się prawdziwi winowajcy. I zwykle ze słowami:
- Znowu się kłócicie? Że też wam się to nie znudzi!
O powód kłótni najczęściej nie pytają. Mężowie też niechętnie im go przedstawiają. Za to bardzo chętnie mówią:
- No widzicie, jaka ona jest! (Znaczy się, że wredna). Całe życie tak z nią mam! I muszę to wytrzymywać! – żali się jeden z drugim, biedaczek.
Żony nie lubią z kolei, kiedy przypisuje się im czyjąś winę. Zresztą, nikt tego nie lubi. Próbują więc się bronić. Krótko, jasno i skutecznie. Słowami:
- Bo to przez was się kłócimy!
Zainteresowani zwykle robią wielkie oczy i nie mają pojęcia o co chodzi. A, jeżeli mają, to i tak usiłują udowodnić wszystkim wokół, że rzecz nie jest godna uwagi, a co dopiero kłótni. I w wielu przypadkach trudno się z nimi nie zgodzić.
Niestety, w międzyczasie zrobiło się już nieprzyjemnie. Żony ze złości na swoich mężów w sposób niepozostawiający cienia wątpliwości usiłują dać do zrozumienia zainteresowanym, że jest dokładnie odwrotnie. Dzieciom też nie jest do śmiechu. Małżonkowie szybko to zauważają i próbują rozbroić sytuację na swój sposób. Czyli tak, żeby wyjść z opresji bez uszczerbku na duchu i ciele.
- Po co nam ten kwas? – Słyszy się wtedy i jednocześnie dostrzega, że małżonek niezauważalnie, nie wiadomo kiedy, zdążył już pobiec do lodówki, by wyjąć z niej zimne piwa. Albo butelkę wina czy wódki. Na zgodę oczywiście.
Pomysł gaszenia kwasu alkoholem żonom wydaje się z gruntu nie do przyjęcia. Wkurzone i obrażone najczęściej nie mają ochoty w tym uczestniczyć. I tu popełniają błąd. Wtedy bowiem wszystkim rozwiązują się języki. Szkoda jednak, że nie na tyle, by w ostatecznym rozrachunku wyciągnąć właściwe wnioski, kto tak naprawdę zawinił. Po części to wina naszej natury. Natura ludzka tak jest skonstruowana, że niechętnie przyznajemy się do własnych błędów. Za to chętnie zrzucamy winę na innych. Winny musi być. I jest. Zazwyczaj jest to Wasza matka albo teściowa. Na dowód tego, że teściowe trzeba, zdaniem ich mężów i zięciów, natychmiast spalić na stosie, albo pozbyć się ich w inny, drastyczny sposób, usiłują wszystkich przekonać słowami:
- No widzicie, jaka ta wasza matka jest! Wszystkie teściowe powinny smażyć się w piekle! – pozwalają sobie na przykre komentarze.
Dowcipów na ten temat i złośliwości pod adresem teściowych nie będę przytaczała. Wszyscy znamy ich całe mnóstwo. Powiem tylko (napiszę), że gdyby nie miały mężów bojących się wyrażać głośno i pod właściwym adresem swoje uwagi, (wojowników) kryjących się za plecami swoich żon, byłyby aniołami. I kto wie, być może za swoje zasługi i anielski charakter w niejednym mieście zbudowano by im pomnik, pomnik teściowej.
A tak mamy, co mamy. Wciąż pokutujące przekonanie, że teściowa jest wredna, a teść „do rany przyłożyć”. Od siebie dodam, że trzeba uważać, bo gangrena gotowa!

Kogo słucha Anioł Stróż - felieton

Podobno każdy ma swojego Anioła Stróża. Podobno. Mam jednak co do tego poważne wątpliwości. Podejrzewam, że przez nieuwagę Bóg zapomniał mi go przydzielić. W pewnym sensie byłoby to zrozumiałe, bo urodziłam się w okresie wyżu demokratycznego, może więc zwyczajnie mu ich zabrakło. Albo też wybrał dla mnie niezbyt udany egzemplarz. Bo jak wytłumaczyć fakt, że nigdy go przy mnie nie ma, kiedy bardzo tego potrzebuję?

- Może jest po prostu leniwy, albo zbyt często korzysta z L4  - żartował kuzyn Michał, przed którym akurat pożaliłam się tego dnia, po tym, jak na prostym odcinku drogi potknęłam się o nie wiadomo co i runęłam jak długa.
Ostatnio coraz częściej przydarzały mi się różne, mniej lub bardziej niechciane epizody w życiu, nie wspominając już o prawdziwych problemach.
- Po to w końcu jest, żeby mnie przed nimi ustrzegł – denerwowałam się na swojego  niebiańskiego ochroniarza, żaląc się przed kuzynem.
Michał miał na to proste wytłumaczenie.
- Czemu tu się dziwić? Przecież w niebie mu za to nie płacą. A jak ktoś musi harować za friko, to sama wiesz, jak to wygląda – nie przestawał żartować.
Pokręciłam głową z dezaprobatą. Tak czy inaczej, skoro przydzielono mi ochronę z „Urzędu” mam prawo żądać, by mimo wszystko trochę więcej się postarał. Michał radził mi napisać zażalenie do Pana Boga, ale jednocześnie podpowiadał, żebym się zbytnio nie łudziła. Takich jak ja malkontentów jest przecież więcej i Pan i Władca nie nadąża z rozpatrywaniem próśb i reklamacji. Podpowiedział coś jeszcze, co nie ukrywam, wywołało u mnie pewną konsternację.
- Moja droga, oboje mamy sześćdziesiątkę na karku i niebawem przejdziemy na emeryturę. Jak myślisz, czy nasze Anioły też? W końcu należałoby im się… Jeśli tak, to kto nas potem będzie strzegł? Jesteś pewna, że dostaniemy kolejnego?
Nie byłam. Ale idąc tym tropem zrozumiałam, że mój Anioł Stróż ma prawo nie wywiązywać się ze swoich obowiązków tak jak trzeba. Po prostu jest już stary i zmęczony.
Już prawie gotowa byłam mu wybaczyć, gdyby nie Michał. 
Michał to żartowniś. Dobrze, że ma takie usposobienie, bo w ten sposób rozsiewa wokół siebie pozytywną energię. I za jego sprawą na wiele spraw muszę czasem spojrzeć z całkiem innego punktu widzenia. Nieważne, żartem czy na poważnie. Tak jak teraz, kiedy znów mnie zaskoczył.
- A twój Anioł Stróż, to kobieta czy mężczyzna? – spytał rozbrajająco.
- Dobre pytanie. A skąd niby mam to wiedzieć? – nie mogłam się nadziwić tak postawionemu pytaniu.
Do głowy by mi nie przyszło, że anioły mogą mieć płeć. Myślałam, że są rodzaju nijakiego. Ale kuzyn po prostu mnie wyśmiał.
- Jak to nijakiego? Przecież kobiety i mężczyźni tak bardzo się różnią. Anioły muszą mieć płeć, żeby za nami nadążyć. Zwłaszcza za kobietami – dodał sarkastycznie. 
- I co z tego? A o telepatii zapomniałeś? – przypomniałam mu.
Okazało się, że nie zapomniał, ale i tak obstawał przy swoim, zadając kolejne kłopotliwe pytania.
- A nie masz czasem tak, że kiedy jesteś na przykład w sklepie z ciuchami, albo z kosmetykami, ktoś jakby stał z tyłu za twoimi plecami i podpowiadał ci:
- „Nie kupuj tego fatałaszka, bo jest za drogi i z pewnością nie spodoba się to twojemu mężowi?”. Albo:  „Wcale nie jest ci potrzebny kolejny kosmetyk! Już i tak nie możesz się ich doliczyć”.
Roześmiałam się słysząc słowa Michała.
- Ano, mam! – przyznałam.
- A widzisz! Tak podpowiada tylko anioł facet. Kobieta anioł podpowiedziałaby: „Musisz to koniecznie mieć! Cena nie gra roli. Koleżanki już to mają. Ty nie możesz być gorsza!”.
- Nie żartuj sobie! – karciłam go rozbawiona.
- Wcale nie żartuję! Ja mam podobnie. Zwłaszcza w sklepach z artykułami motoryzacyjnymi i elektroniką. Mój Anioł Stróż niemal zawsze jest na nie. Uznałem więc, że musi być kobietą.
Michał lubi często mnie w coś „wkręcić”. Sama nie wiem, dlaczego mu na to pozwalam. Może dlatego, że bez takich osobników jak on życie byłoby mniej barwne. Teraz próbował znowu mi wmówić coś absurdalnego.
- No dobrze, zostawmy sklepy – zaproponowałam, próbując wybić go z tropu. – A jak się ma, twoim zdaniem, płeć anioła do innych niechcianych sytuacji, które przydarzają mi się w życiu? Na przykład ta ostatnia, na drodze, kiedy
potknęłam się i stłukłam kolana?
- Ano, widzisz! – odpowiedział wyraźnie ożywiony. - Bo taki anioł może być na przykład opłacany przez koncerny farmaceutyczne. Gdzieś przecież musi zdobyć kasę, skoro w niebie mu nie płacą. Albo firmy ubezpieczeniowe, które niechętnie wypłacają delikwentowi odszkodowania. Wtedy taki anioł bardzo się stara, żeby jednak nic ci się nie stało.
Temat Aniołów Stróżów chętnie bym jeszcze pociągnęła dalej, ale niestety kuzyn musiał wrócić do swoich zajęć. Zapomniałam go zapytać, czy może wie, jak można podkupić takiego anioła. Bo przyznam, chętnie wzięłabym inicjatywę w swoje ręce.
Jest jeszcze jedno, co od tamtej rozmowy z kuzynem stale spędza mi sen z powiek. Nieustannie zastanawiam się, jakiej płci jest mój Anioł Stróż. No bo jeśli to mężczyzna, w żadnym wypadku nie mogę dać mu się zdominować. Mimo że mam już swoje lata, uważam się za kobietę wyzwoloną i nowoczesną, chyba że ktoś uważa inaczej. 
Ale, jeśli to kobieta, sytuacja jest o wiele poważniejsza. Kobiety często, pomimo że się przyjaźnią, zwykle ze sobą rywalizują i niechętnie współpracują. Ponadto nie są względem siebie szczere, a bywa że utopiłyby się w przysłowiowej łyżce wody.
Wniosek nasuwa się sam.No, cóż, takie mamy czasy, że dzisiaj nawet na aniołów należy mieć baczenie. Szkoda tylko, że o tym wcześniej nie pomyślałam. 
A tak na marginesie – pomyślałam sobie, że może przydałaby się jakaś błękitna linia. Można by na nią zadzwonić w razie kłopotów z aniołami stróżami.

Jacyków w mojej szafie - felieton

Mówią, że nie szata zdobi człowieka. Ci, co tak mówią nie mają racji, albo w ogóle nie wiedzą, o czym mówią. Przynajmniej tak przekonywała mnie przyjaciółka Barbara.

- Nie, no, błagam cię! Jak nie, jak tak! - wmawiała mi, irytując się. - Wyobrażasz sobie, żeby na przykład pannę młodą, zamiast w białą suknię ślubną, ubrać w dres?
- No, nie – tu akurat musiałam się z nią zgodzić.
- A ciebie w drelichowy uniform? Taki, jaki noszą budowlańcy, albo śmieciarze?
Moja wyobraźnia podpowiadała mi tylko jedną odpowiedź. Za to bardzo zdecydowanie.
- To by była katastrofa! I bez tego mój image przedstawia wiele do życzenia – odparłam zgodnie z prawdą.
- No więc widzisz! Jakiś głupek palnął kiedyś nie do końca przemyślane zdanie i spodobało się to wszystkim tym, którzy nie przywiązują wagi do swojego wyglądu. Bo to zwyczajnie dla nich wygodne jest!
O tym, że liczy się wnętrze człowieka, jego usposobienie, inteligencja, a nade wszystko dobre serce, nie chciała słyszeć. Argumentowała to w sposób infantylny, za to nie pozostawiający złudzeń.
- Przecież ich nie widać!
Po tak rozbrajających słowach nie wiedziałam, jak dalej prowadzić rozmowę, ale okazało się, że niepotrzebnie zaprzątam sobie tym myśli. Baśka bowiem planowała zmasowany atak. Nie tyle na mnie, co na moją szafę. I na tym właśnie powinnam była skupić całą swoją uwagę.
- Dlatego przynajmniej raz w roku każda szanująca się kobieta powinna pójść po rozum do głowy i zrobić przegląd ciuchów w swojej szafie! Wyrzucić starocie i zaopatrzyć się w kilka modnych fatałaszków!  – Tłukła mi do głowy, po tym, jak sama dopiero co zrobiła remanent w swojej.
O tym to i ja wiedziałam, i jakoś szczególnie nie trzeba było mnie do tego namawiać. Tyle że, ilekroć się na to zdobywałam, niczego to nie zmieniało. Zwykle po dokładnym przejrzeniu ciuchów w szafie i tak dochodziłam do wniosku, że co prawda wszystkie bez wyjątku należałoby czym prędzej wyrzucić i zastąpić nowymi, ale z wielu względów nie było to możliwe. Głównie finansowych, ale nie będę ukrywać, że bardziej przeważały te sentymentalne.
- Jak się okazało, moja przyjaciółka nie zamierzała poprzestać tylko na swojej szafie i domagała się natychmiastowego otwarcia także mojej. Dokładnie w tym samym celu. Broniłam się przed tym jak mogłam, ale niestety nie dość skutecznie. Baśka to Baśka. Ma charakter wiosennej nawałnicy i doprawdy nie wiem, czemu pozwoliłam jej przejść przez moją szafę.
- Ile to ma lat? – pytała Baśka wyjąwszy pierwszą z brzegu sukienkę. – Pamięta chyba jeszcze czasy Gomułki! – naigrywała się.
- O, bez przesady! Kupiłam ją zaledwie dziesięć lat temu… I nadal noszę. Jest w dobrym stanie – oburzyłam się na widok mojej ulubionej kreacji. - Pasuje na każdą okazję i mam do niej sporo dodatków…
O tym, że także wiekowych, przemilczałam. Poniekąd Baśka miała rację. Z niektórymi ciuchami należało się już dawno rozstać. Zwłaszcza, że szafa pękała w szwach, ale ja, niestety, nie miałam się w co ubrać. Połowa z ubrań była już za ciasna. wiele z nich nigdy nie nosiłam, bo były niewygodne. A wszystkie razem wzięte zwyczajnie niemodne. Może rzeczywiście należało się ich pozbyć?
- Oddasz biednym i zrobisz dobry uczynek – namawiała mnie, podczas, gdy ja usiłowałam jej wmówić, że przydadzą mi się jeszcze na gorsze czasy, i że na pewno w przyszłości schudnę.
Baśka pukała się w czoło, ale przecież nie mogłam jej tego zabronić. W końcu to jej czoło i ma prawo sprawdzić, co jest w środku. Ale nie miała prawa wyrzucać z mojej szafy wszystkiego jak leciało. Zaczęłam więc się buntować.
- O nie! W żadnym wypadku czarnych rzeczy się nie pozbywamy! Pasują do wszystkiego, no i przydadzą się, jak ktoś umrze… - argumentowałam, choć w głębi duszy wolałabym, żebym nie musiała zakładać ich na taką okazję.
Był to jakiś argument, bo przyjaciółka uznała za stosowne pozostawić je w szafie. Podobnie jak białe, które przecież też mogą stanowić tak zwaną bazę. Zostawiła też w niej wszystkie niebieskie, błękitne, chabrowe i kobaltowe rzeczy. I nie słuchała mojej podpowiedzi, że wszystkie kobiety na ulicach ubrane są w ten sam smerfetkowy kolor. Uznała bowiem, że ten kolor akurat jest na topie, i basta!. Nie zostało tego zbyt wiele, ale i tak się ucieszyłam. Dla pozostałych ciuchów nie była już tak wyrozumiała.
- Żółty, różowy, lila! Masakra jakaś! Chcesz wyglądać jak tęcza na Placu Zbawiciela w Warszawie?
- Dlaczego nie? Przecież ładna jest…
Baśka spojrzała na mnie z politowaniem.
- W czym ty w ogóle chodzisz? – pytała wyjmując z szafy wszystkie rzeczy w kratkę, kwiatki i inne dziwne wzorki.
- No, różnie – zająknęłam się nie chcąc być narażoną na kolejne krytyczne słowa przyjaciółki.
Nie do końca jednak mi się to udało, bo i tak nie była dla mnie miła.
- To Jacyków jakiś jest! – pokrzykiwała oglądając kolejne rzeczy z mojej garderoby.
Co racja to racja – już chciałam się przyznać, bo rzeczywiście czasem też odnosiłam podobne wrażenie. Ale w ostatniej chwili ugryzłam się w język. Przecież podobno ładne jest to, co się komu podoba. Podobno. Ale do końca nie byłam o tym przekonana. Baśka też nie.
- Wiesz, on się chyba lepiej ubiera od ciebie – dogryzała mi.
- Na pewno barwniej – broniłam się przed takim porównaniem, wyrywając jej z rąk kolejny ciuch, który za wszelką cenę chciałam zachować dla siebie. I kto wie, może jeszcze dla potomnych.
- Zwariowałaś?! Jeśli wyrzucisz z szafy połowę moich ubrań, to w czym będę chodzić? Przecież nie mam pieniędzy na nowe!
Względy finansowe zwykle przesądzają o powodzeniu całej akcji, jakakolwiek by ona nie była. W końcu Baśka musiała wziąć to pod uwagę. Odłożyła więc część ubrań na bok i przykazała mi solidnie, żebym się za to zabrała. Czyli: przeszyła, przefarbowała, coś wykombinowała. Kombinowanie zawsze dobrze mi wychodziło, nie tylko w kwestii szycia, więc nie stawiałam oporu. Nie zdradziłam jej jedynie, że zapał to u mnie raczej jest słomiany… A i wolny czas też wolę poświęcić na coś innego. Ale przecież wszystkiego nie musi wiedzieć.
Kiedy wreszcie opuściła moje progi, nie inaczej, tylko wszystko z powrotem upchnęłam w swojej szafie. Nie było to łatwe, bo z trudem ją domknęłam, ale za to z wielką satysfakcją.
Wieczorem usiadłam przed telewizorem, by obejrzeć swój ulubiony serial. I wtedy zadzwoniła Baśka.
- Przełącz sobie inny kanał! Właśnie leci „Kto was tak ubrał”. Może coś podpatrzysz i wybierzesz dla siebie jakąś fajną stylizację – komenderowała, a ja, głupia, nie wiedzieć czemu słuchałam jej jak własnej matki.
Na ekranie telewizora dwójka, pożal się Boże, redaktorów obśmiewała właśnie kolejną aktorkę, choć moim zdaniem była całkiem ładnie ubrana. Potem oczywiście przyszła kolej na inne osoby z pierwszych stron tabloidów. Nic im się w nich nie podobało. A to sukienka za ciasna, a to buty nie ten kolor, a to torebka nie od tego projektanta, co powinna. I tak w kółko Macieju. Oceniali, wyśmiewali, ale żadne z nich nie spojrzało na siebie. A szkoda, bo oboje wyglądali jak para klaunów z podrzędnego cyrku.
- A może oni po prostu usiłują wylansować w modzie nowy trend? – zastanawiałam się.
 I wtedy przyszła mi do głowy pewna myśl. Zadzwoniłam do Baśki.
- Widzisz tych dwóch odmieńców, prowadzących program? – spytałam. – Wyglądają dziwnie, jak ufoludki.
W odpowiedzi usłyszałam tylko ciche „no”.
- Też mam podobne ciuchy w swojej szafie. Nie wiedziałam tylko, że znów są modne! Nic nie będę przeszywać, ani farbować. Szkoda czasu.
- Nie waż się ich założyć! – przykazywała mi przyjaciółka. – Nie jesteś kimś z telewizji! Im wolno się przebierać w komediantów, a my jesteśmy zwykłymi ludźmi z prowincji.
- Ano widzisz! I tym sposobem znów jesteśmy w punkcie wyjścia – stwierdziłam.
- Jak to? – dziwiła się przyjaciółka.
- Co tam mam w tej mojej szafie, to mam! Ale wszystko jest czyste, uprasowane, normalne, do chodzenia… A ty, jak chcesz, słuchaj Jacykowa! Albo innych Zieni czy Paprockich.  Żaden z nich nie będzie mi dyktował, kiedy mam wymienić swoją garderobę i na jaką. Ani jaki kolor będzie kolorem roku!  Nie chcę być taka, jak inni mi dyktują. Ja to ja! Nawet w niemodnej bluzce czy spódnicy. Mam swój własny styl! A że trochę żałosny to już inna bajka.

ZAWRÓĆ MINIONY CZASIE - wiersz

Zawróć pędząca godzino

chwilo zatracona w pośpiechu

wróć dniu wschodzący brzaskiem słońca

nocy pławiąca się w grzechu

zawróć rozpędzony czasie

po bezdrożach i morzach świata

otul ciepłym oddechem wiosny

pajęczyną babiego lata

powróćcie dni utracone

uśpione maga skinieniem

w permanentnych konwulsjach myśli

zaklęte w ludzkie milczenie

zwolnij pędząca godzino

tryba rozpędzonej machiny

zatrzymaj w niej chwile szczęśliwe

wymarz smutek i żale, i winy

KORONA - wiersz

To symbol władzy

kultu lub czci

zwykle ze złota

przepięknie lśni

lecz

na głowie ciążypo co mi ona, pfi...

cierniowa, kłuje

źle się kojarzy

w tej też byłoby

mi nie do twarzy

laurowy wieniec

liści otoka

nie, to już całkiem

nie ta epoka

może więc diadem

karatów kilka

w oczy znajomym

malutka szpilka

to dobry wybór

- dajcie mi diadem!

Nie chcę być królem

lecz też nie, dziadem!

LETNIA WYPRZEDAŻ MYŚLI - wiersz

Skończył się sezon urlopów

zaczęło szare bytowanie

wsie płoną w złocie żniwnych snopów

mury miast stygną rozdygotane

spalone lica słońcem południa

wracają w chłodne, rodzinne strony

tu rzeczywistość czeka ich zgubna

czekają sępy, kruki, gawrony

trzeszczą zapchane skrzynki pocztowe

rozdęte plikiem pilnych rachunków

złorzeczą kwiaty im doniczkowe

lodówki jęczą z braku sprawunków

dzień znów się zacznie bladym świtem

praca pochłonie jak czarna dziura

gorące plaże staną się mitem

szarość przyniesie zła koniunktura

stres przeżre dusze i zmąci spokój

przez co tęsknotę wzmoże niezmierną

kolejny urlop (?) w następnym roku

przyniesie za to korzyść wymierną

Na chłopski rozum - opowiadanie

Życie jest brutalne. Co z tego, że banał, skoro przekonujemy się o tym na każdym kroku.Tego dnia również musiałam się z tym zmierzyć. Jak co dzień wybrałam się po świeże pieczywo do pobliskiego sklepu. Zmierzając wiejską drogą, zrobiłam zaledwie kilkadziesiąt kroków, gdy całkiem nieoczekiwanie oczom moim ukazał się niecodzienny widok. Dokładniej mówiąc obraz przedstawiał mojego znajomego z kosą w ręku pośród łanów pszenicy. A może owsa. Sama nie wiem, nie odróżniam. Wzdłuż drogi bowiem rozciągał się szeroki pas obsiany zbożem, należący właśnie do niego. Zdziwił mnie ten nagły zwrot do tradycji, bo dotąd na gospodarstwie Henia zazwyczaj widywałam ciężki sprzęt rolniczy. Jak na nowoczesnego rolnika przystało, a takim się mianował, pana na włościach liczących całkiem sporo hektarów, w większości był to sprzęt najnowszej generacji. Mój znajomy wszakże za punkt honoru postawił sobie doszlusowanie do swoich kolegów z Unii, co dzięki różnego rodzaju dotacjom i korzystnym kredytom poniekąd udało mu się osiągnąć. Sam nieraz przechwalał się, że zanim czegokolwiek tknie, najpierw patrzy, co gwiazdy powiedzą. Oczywiście te na niebieskim tle, unijne. Czyżby Henio nie radził sobie z naszpikowanym elektroniką traktorem, zaczęłam się  zastanawiać. Znając jego niechęć do nauki, jeszcze z czasów podstawówki, do końca nie byłam pewna, czy oby udało mu się kiedyś policzyć owe unijne gwiazdki, nie popełniając przy tym błędu. Może więc tu tkwił cały szkopuł. A może zwyczajnie „padł” mu komputer w ciągniku, i tyle. Gdyby nawet tak było, miał przecież jeszcze w stodole stary ciągnik, tradycyjny. Czemuż więc sięgnął po kosę? I w dodatku wywijał nią gdzie popadnie, skupiając się głównie na środku pola? Sprawa jawiła się zagadkowa, a ja wzorem ciekawskiej sąsiadki, musiałam natychmiast dowiedzieć się, co w trawie, a raczej w zbożu, piszczy. Głosem więc przypominającym wiejski megafon pokrzykiwałam na niego z drogi.
- Cześć, Henio! Rany gorzkie! Mamy dwudziesty pierwszy wiek! Nie dziwi mnie powrót do ziół w sytuacji, gdy uodporniliśmy się na antybiotyki, ale żeby zaraz do kosy? – szczerze wyraziłam swoje zdziwienie.
- Deszcze powaliły kłosy – usłyszałam w odpowiedzi. – Traktorem tam nie wjadę. Muszę
ręcznie wykosić całe połacie.

Henio sprawiał wrażenie nieco podłamanego, co było zrozumiałe. Fizycznie nie byłam w stanie przyjść mu z pomocą, postanowiłam więc chociaż nieco poprawić mu humor.

- Teraz przynajmniej mam jasność, skąd się biorą osławione, tajemnicze kręgi w zbożu - zażartowałam.

Heniek chyba uznał mój żart za iście w stylu angielskim, bo nie od razu zareagował. Po chwili jednak wyprostował się jak strzała. I choć dzieliło nas, na oko mierząc, ze trzydzieści metrów, poczułam na sobie jego przeszywający wzrok. Kosę ustawił w pozycji pionowej, nieco się o nią podpierając. Nie, nie wyglądał jak śmierć z kosą. W przeciwieństwie do niej, na twarzy był czerwony jak burak, skutkiem zapewne ciężkiej pracy. Powyciągany zaś do granic możliwości stary, utytłany błotem dres w niczym nie przypominał wielkiej, białej płachty z otworami na oczy.

- Cholera jasna! – zaklął siarczyście. – Już bym po stokroć wolał, żeby wylądowali tu kosmici!
Przynajmniej dostałbym odszkodowanie za zniszczone zboże. Miałbym czarno na białym! A tak co? Ubezpieczyciel znajdzie ze sto powodów, żeby go nie wypłacić.

- Jesteś pewien? Masz to w umowie? Jest tam punkt o ufoludkach? – pokrzykiwałam pytając biednego Henia.

Henio zafrasowany podrapał się po głowie. Ja nie musiałam. Byłam w stu procentach pewna, że żadna, ale to absolutnie żadna z umów z jakimkolwiek ubezpieczycielem tego obejmuje. A szkoda!
Tylko patrzeć, jak zaczniemy latać do innych światów i zawierać nowe, biznesowe, tudzież matrymonialne znajomości. Jakieś ubezpieczenie na tą okoliczność niewątpliwie by się przydało. Swoją drogą dziwi mnie, że dotąd nikt nie wpadł na pomysł, żeby zacząć kształcić w tym kierunku prawników, rolników i tak dalej. Mój znajomy nie zamierzał się jednak zbytnio tym przejmować. Duchem i ciałem był tu, na swojej ziemi, zniszczonej nieco przez ulewne deszcze. W dodatku dało mu znać o sobie jeszcze jedno bardzo przyziemne uczucie. Głód.

- Czy mógłbym cię o coś prosić? – spytał, i zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, usłyszałam
jego pokorne życzenie. – Kupisz mi 3 bułki, piwo i coś do tych bułek?
- Jasne! – odparłam.
Po czym Henio porzucił na chwilę swoje zajęcie i podszedł do mnie. Z kieszeni wyjął sto złotych, nieco wymiętolone, i wepchnął mi w dłoń.
- Nie mam drobnych, ale ten banknot jest prawdziwy – zapewnił mnie, widząc, że dziwnie mu się przyglądam. – O! Zobacz, oczy mu się świecą – dodał, mając na myśli twarz króla na banknocie.
- Dobrze, że on jest tylko do połowy – zauważyłam żartobliwie.
Henia to jednak nie bawiło. Toteż czym prędzej udałam się w kierunku sklepu.

Wracając, już z daleka dostrzegłam go siedzącego na trawie, niemal tuż przed polem pszenicy. Z nogami wyciągniętymi przed siebie i rękami odchylonymi nieco do tyłu, siedział podpierając na nich swój tułów i głowę, i z miną frasobliwego świątka spoglądał w niebo. Przyszło mi na myśl, że prosi wszystkich świętych, by przyszli mu z pomocą i pomogli w koszeniu, bo unijnych gwiazdek, bądź co bądź na błękitnym niebie, nie dostrzegłam. Nie miałam jednak co do tego pewności, więc zaczęłam zastanawiać się nad inną opcją. A może myślał o kosmitach? Może chętnie by ich tu zaprosił? Zrobiliby co trzeba, odjechali, a on udzielałby potem wywiadów ciekawskim reporterom, ewentualnie sprzedawał bilety chętnym obejrzenia miejsca, w którym wylądowali. Moją sylwetkę musiał zauważyć już z daleka, bo wokół nie było żadnych domów, a jedynie pola uprawne. Nic nie

przesłaniało mu widoku. Na mój widok jednak wcale nie zerwał się z trawnika, tylko tkwił
na nim nadal i wodził wzrokiem za ciężkimi, ołowianymi chmurami na niebie.

- Podejdziesz? – spytałam czysto retorycznie, kiedy już znalazłam się na wprost niego.

Dzielił nas głęboki rów i obawiałam się, że nie zdołam go przeskoczyć. A jeśli nawet, to ucierpią na tym zarówno moje buty, jak i kolana. Sprawa mogła przybrać niespodziewany obrót. Ponadto, to w jego interesie było, żeby odebrać swoje produkty ze sklepu, nie wspominając o podziękowaniu za to, że targałam je ze sklepu, i to pod górkę. Jakbym nie miała dość swoich zakupów. Henio jednak mruknął tylko coś pod nosem, potem jeszcze rzucił jakieś niecenzuralne słówko, co nijak miało się do mojego pytania. I jakby wszystko to mało go obchodziło, dalej gapił się w niebo. Zaczęłam więc powoli wyjmować z torby najpierw piwo, a potem „zagrychę”. Ostatecznie gotowa byłam położyć mu to na skraju drogi, gdy nagle olśniony wstał. Otrzepał się z trawy, a może z kurzu, i łaskawie przekroczywszy rów, podszedł do mnie w wiadomym celu.
- Była tylko zwyczajna i salami. Nie wiedziałam, co ci wziąć do tych bułek… - zaczęłam normalną rozmowę, gdyż Henio wciąż coś mruczał pod nosem w jakimś trudnym do zrozumienia języku.

- Zwyczajna czy nadzwyczajna, wszystko jedno! – podsumował, kiedy wydawałam mu resztę. – Jak myślisz, co oni tam jedzą? – spytał nieco głupkowato, spoglądając w niebo.
- Masz na myśli aniołów, wszystkich świętych, czy kosmitów? – spytałam w podobnym tonie.
- A to nie to samo?
- Sama nie wiem…
- A niech to wszyscy diabli! – Usłyszałam nieoczekiwanie, dziwiąc się, skąd u Henia nagła zmiana w temacie, choć może nie powinnam się dziwić, bo przecież diabły też nie były z tego świata. Wynikało więc z tego niezbicie, że mój znajomy wcale tematu nie zmienił. Tymczasem szybko okazało się, że jednak zmienił, a gromy posyłał pod adresem ciemnych chmur na niebie. Obawiał się, że niosą kolejną ulewę, która znów wyrządzi szkody na jego polu. Schowawszy pieniądze do kieszeni ubrudzonego dresu, zaczął zaglądać do reklamówki z prowiantem, który na jego prośbę kupiłam w sklepie. Zajrzał, powąchał i szczelnie ją zawiązał. Trochę mnie to zdziwiło, bo przecież chwilę temu tłumaczył, że bardzo doskwiera mu głód.

- No to zmykam! Nie chcę przeszkadzać ci w konsumpcji – zdecydowałam.
- Nie, nie, zaczekaj! Pogadamy – usłyszałam. I zanim zdążyłam wymyślić jakiś skuteczny wykręt, znajomy już rozwijał temat, albo raczej go kontynuował.
- Jak myślisz, są podobni do nas, ludzi? – spytał.
- Ach, o to chodzi! Nie, no co ty! To z pewnością jakieś zupełnie inne formy życia. Być może nawet takie, o jakich nie mamy pojęcia. Zwyczajnie nam się nie śniło…

- Ciekawe, czy ładniejsze, brzydsze, większe, mniejsze, widzialne, niewidzialne – Henio powoli zaczynał się wkręcać, a mnie przeszedł dreszcz po ciele. Zawsze po mnie przechodził, kiedy zaczynałam myśleć o sprawach pozaziemskich. I to nie tylko w kwestii rachunku sumienia z mojego utrudzonego ziemskim byciem życia przed Panem i Władcą Wszechświata. Nie wiem, co bym, zrobiła, gdyby nagle jakaś inna forma życia, to coś stanęło przede mną na drodze. Chyba umarłabym z przerażenia. Natychmiast więc uznałam za stosowne podzielić się swoimi obawami z Henrykiem.
- E tam! Oni chyba zareagowaliby tak samo na nasz widok – uznał Henio. – Spójrz na niego. Zbliża się właśnie przedstawiciel naszego gatunku – powiedział dojrzawszy nagle idącego drogą w naszą stronę jednego z mieszkańców wsi, Leszka. Mieszkał przy tej samej ulicy, czy jak kto woli, przy drodze. Spieszył się bardzo, więc ukłonił się tylko i szybkim krokiem oddalił się.

- Jest obrzydliwy – powiedział nieoczekiwanie Henryk, wykrzywiając usta, kiedy ten znalazł się już w bezpiecznej odległości i nie mógł słyszeć jego słów. Po czym dodał: - Zresztą, jak my wszyscy. Zgłupiałam. Daję słowo!Leszek  akurat był bardzo przystojnym mężczyzną. Zawsze elegancko ubrany, zadbany, pachnący drogimi wodami po goleniu. Teraz też  pozostawił po sobie całkiem miły zapach, nie wspominając już, że krótkie, szykowne i niewątpliwie markowe spodenki oraz t-shirt częściowo odsłaniały całkiem ponętne i seksowne ciało Leszka. Jednym słowem, było na czym oko zawiesić. Poza tym powszechnie wiadomo było, że z tego powodu wszystkie kobiety we wsi za nim szalały. W pierwszej chwili pomyślałam sobie, że być może w jakiś sposób naraził się biednemu Heniowi, stąd takie a nie inne jego zachowanie. Ale okazało się, że jestem w błędzie.

- Wyobraź sobie, że ktoś z obcej planety spotyka na swojej drodze takiego, dajmy na to, Leszka. I co widzi? – zaczął Henryk. – Takie coś kościste, ni to różowe, ni to beżowe - domyśliłam się, że mówi o skórze – z jakimiś dyndającymi kończynami, z kępką włosów w górnej partii…

- To znaczy na głowie – próbowałam uściślić.

- Też. I na brodzie. A pod pachami coś rudego, co przypomina ogony wiewiórek – kontynuował. – Mało tego. To wielkie beżowo – różowe coś w uszach ma woskowinę, w nosie gluty, cuchnie mu z ust…I spod pach! Zupełnie, jakby zbyt mocno ścisnął te wiewiórki, no i się posikały…

- Błagam! Przestań! Co ty mówisz! – przeraziłam się słysząc to wszystko. Okazało się jednak, że to nie koniec. Henio tak zapędził się w swoim opisie przedstawiciela ziemskiego gatunku, że powoli zaczynało brać mnie na wymioty. Ale po kolei.

- Pod tym t-shirtem zapewne ma owłosioną klatkę piersiową. Daję głowę, że przepoconą. W przeciwnym razie nie maskowałby się perfumami. Idąc niżej – Henio brnął dalej – co widzimy? Pępek. Podobno pępek, gdzieś czytałem, to najbardziej zabrudzone miejsce na ciele człowieka. Większość ludzi zapomina o wyczyszczeniu go. No i brzuch! - Tu mój znajomy omal nie krzyknął z zachwytu, czego na początku nie rozumiałam. Szybko jednak zorientowałam się, że miał tu wielkie pole do popisu.
- W takim brzuchu każdy Ziemianin ma żołądek, wypełniony zmieszanym jedzeniem. Wyobrażasz sobie, jaka w jego wnętrzu jest bryja? – pytał, choć ja starałam się akurat tego sobie nie wyobrażać.

- No i są jelita. Wypełnione kałem. I pęcherz, ten z kolei moczem… Wszystko to śmierdzi i jest siedliskiem miliona bakterii.
W miarę, jak Henio dokonywał prezentacji gatunku homosapiens, powoli zaczynałam przysłaniać usta ręką. Wszystko po to, żeby w porę zareagować i moja treść żołądkowa nie znalazła się na jego i tak już brudnym dresie. Ale Henio się nie przejmował. Kontynuował. Dotarł na razie do brzucha, a to przecież jeszcze nie koniec ciała człowieka. Jest jeszcze to coś pod brzuchem i nogi. Nad tym czymś pod brzuchem przez chwilę się zastanawiał. Nie wiedziałam, czy może się wstydzi o tym mówić, czy raczej nie ma nic do powiedzenia. Byłoby to rzeczą niezrozumiałą, głównie z tego względu, że mój znajomy był człowiekiem bezpruderyjnym i bezpardonowym. W dodatku podobno wiernością względem żony nie grzeszył, więc podejrzewam, że na ten temat miał chyba wiedzę dostateczną. Ciekawa byłam, co usłyszę w tej kwestii, ale Henio machnął tylko ręką i powiedział:
- Szkoda gadać!

Możliwe, że jestem mało inteligentna, bo nie zrozumiałam, czy szkoda gadać dlatego, że to wstydliwy problem, czy raczej on sam nie ma o czym gadać. Ale przecież mowa była o Leszku, a nie o nim. Nie mógł więc wiedzieć, czym ów przystojny i pachnący Ziemianin może się pochwalić lub nie.

Tematu tego czegoś poniżej brzucha nie udało mi się rozwinąć, bo nagle Henio posunął się na tyle daleko, że omal nie oniemiałam.

- Sika, za przeproszeniem, sra, beka, puszcza bąki, kicha, kaszle. Jak mu coś nie pasuje to zwymiotuje, stopy mu śmierdzą, paznokcie rosną jak oszalałe. Tak w wielkim skrócie wygląda i zachowuje się człowiek - dokonał podsumowania, po czym zapytał:

- Jesteś pewna, że któremukolwiek z kosmitów ktoś taki by się spodobał? Nie umiałam odpowiedzieć. Pytanie było zbyt trudne. W swoim odczuciu jestem osobą rozgarniętą, ale był to niezbity dowód na to, że jednak, niestety, wszystkiego nie ogarniam. Z tym dylematem chwilę później udałam się do domu. Wypakowałam z toreb zakupy i zamierzałam zabrać się za przygotowanie obiadu. Mniej więcej w połowie gotowania w mojej głowie pojawiła się pewna nurtująca mnie myśl.

- Po co gotuję ten obiad? – pytałam siebie w myślach. – Lepiej, żebym tego nie jadła. Bo przecież od tego w moim żołądku zrobi się bryja, w jelitach….Wolałam nie myśleć, co jest lub będzie w moich jelitach. Uszy i nos też odpuściłam. Paznokcie? A tak, paznokcie na dobrą sprawę powinnam przyciąć. A może najlepiej od razu wejść pod prysznic… Ale przecież wewnątrz ciała prysznicu sobie nie zrobię.

Niewinna rozmowa z Heniem sprawiła, że nie zważając na to, że jestem akurat w trakcie gotowania, postanowiłam jednak ten prysznic jak najszybciej wziąć. No bo co by było, gdyby nagle na ziemi wylądowali kosmici? Jakby na to nie spojrzeć, właściwie przedsmak takiego spotkania już miałam, dzięki Heniowi. Tylko, czemu ja się, głupia, dziwię? Przecież mój znajomy wszystko bierze na chłopski rozum…

Śmieciowa inwigilacja - felieton

Powoli kończyłam pić popołudniową kawę, gdy nagle usłyszałam natarczywy dzwonek do drzwi.

Z góry założyłam, że to może być tylko Viola. Sposób, w jaki ten ktoś dobijał się do drzwi przesądzał
sprawę. Zachowania przyjaciółki w konkretnych przypadkach były mi od lat dobrze znane, co nie znaczy, że zawsze aprobowane. Otwarłam więc je z pewnym niepokojem. Jakiś wewnętrzny głos
podpowiadał mi, że pojawienie się jej nie wróży nic dobrego.
- Przechowasz mnie na parę dni? – pokrzykiwała od progu. – Nie wrócę do domu! Wszyscy mają
o coś do mnie pretensję!
- Ani myślę! – odparłam szczerze, choć przyjaciółka uznała moje słowa wyłącznie za wyraz przekory.
Czując, że coś się święci, zaciągnęłam ją do małego pokoiku, zwanego przeze mnie komputerowym,
tak, by innym domownikom zaoszczędzić jej paplaniny, której zwyczajowo nie znosili. Za zbędne
uznałam dopytywanie się, co takiego się stało, bowiem natychmiast mi to wyjaśniła.
- Wszystko przez tą durną ustawę śmieciową! – nie spuszczała z pokrzykująco – żałosnego tonu.
- Moi domownicy nie mają zwyczaju segregować śmieci, więc muszę robić to za nich. I wyobraź sobie, przeglądając jeden z worków ze śmieciami, znalazłam w nim rachunek za pobyt w hotelu!
Nie trudno domyślić się, co było dalej. Viola natychmiast wcieliła się w rolę detektywa i
przeprowadziła skrupulatne śledztwo w sprawie, do czego zresztą natychmiast się przyznała.
- Mój mąż ma kochankę! – Powoli zaczynała łkać, wcześniej niemal wciskając się w kanapę, jakby
chciała w niej ukryć się przed wszystkimi i pozostać tam do końca świata, i może jeszcze jeden dzień
dłużej.
- Pewnie się mylisz – próbowałam łagodzić sytuację, trochę żartem, trochę na poważnie. – Może to
nie jego faktura. Ktoś z kolegów pewnie zrobił mu dowcip… - próbowałam bronić dobrotliwego
Wojtka. Nie wyobrażałam sobie, by był do tego zdolny, ale pewności nie miałam. Usiłowałam
nakłonić ją też, by spojrzała na wszystko inaczej. Próba wmówienia przyjaciółce, że to nawet dobrze
się składa, bo teraz sama bez skrupułów, o czym wcześniej marzyła, będzie mogła pozwolić sobie na
skok w bok, jeszcze bardziej zaogniła sytuację. Tak więc wersja, że odda mu, jak to się mówi, pięknym na nadobne i jeszcze na tym skorzysta, upadła na wstępie. Na nic zdały się też żartobliwe
przekonywania, iż ma to jeszcze inne plusy.
- Facet jak ma kogoś na boku, przynajmniej dba o swoją higienę. Regularnie się goli, nie wspominając już o częstszej zmianie bielizny, koszuli i tak dalej. Po prostu nie śmierdzi – uparcie próbowałam poprawić humor przyjaciółce. Wszystko na nic. Viola przeklinała swojego męża, domowników, którzy nie stanęli po jej stronie, tylko usiłowali wmówić jej, że mąż jest Bogu ducha winny, a ona sobie zwyczajnie coś ubzdurała. Największe gromy jednak poleciały pod adresem nieszczęsnej ustawy śmieciowej.
- Aż boję się pomyśleć, co inne kobiety mogą znaleźć w workach ze śmieciami! Zdajesz sobie sprawę z tego, o ile wzrośnie przez to liczba rozwodów? – Biadoliła, nie przyjmując do wiadomości, że jeśli już, to przecież działa to w obie strony. A poza tym jej czarnowidztwo niekoniecznie musi mieć zaraz odzwierciedlenie w rzeczywistości.
Stanęło na tym, że Violka i tak nie może się u nas zatrzymać na dłużej. W przeciwnym razie mój mąż, który nie znosi mojej wszędobylskiej i wiecznie szczebiocącej przyjaciółki, sam gotów zażądać
rozwodu. Najwyraźniej jednak moja przyjaciółka złapała jakiegoś bakcyla, którego przywlekła w nasze progi, bo po jej wyjściu i ja zaczynałam nabierać jakichś dziwnych podejrzeń. Jednym słowem, zaraziła mnie. Nie mogłam uwierzyć sama sobie, że to robię, gdy niemal natychmiast rzuciłam się do
„przeglądu” naszych worków ze śmieciami. Mąż patrzył na to ze zdumieniem, ale się nie odzywał. Nie był bezpośrednim świadkiem rozmowy z przyjaciółką, więc nieświadomy nadciągającej burzy ze
spokojem i z długopisem w ręce oddawał się swojej pasji, czyli rozwiązywaniu krzyżówek. Tymczasem ja uparcie grzebałam w workach ze śmieciami w nadziei, że znajdę w nich coś podejrzanego. I stało się!
Trzy puszki po piwie i kilka kuponów Totolotka! A tak się zarzekał, że już tego nie robi, myślałam
spoglądając w stronę męża. Wyjęłam je demonstracyjnie i położyłam obok worka na podłodze w
kuchni. Na ich widok poruszył się niespokojnie na krześle, ale nie raczył powiedzieć nic na swoje
usprawiedliwienie. Puszki i kupony nie zaprzątnęły mojej głowy na dłużej, ponieważ „odkryłam” coś
bardziej cennego.
- Może jeszcze dopiszesz tu numer twojego konta i hasło do niego – grzmiałam na dorosłego syna,
który na moje wezwanie natychmiast stawił się w kuchni i przyglądał się wyjętym przeze mnie z kosza kopertom z jego adresem, jakby widział je pierwszy raz w życiu. – Nie możesz tego podrzeć na drobne kawałki? Wszyscy muszą znać twoje namiary!
Na synu się nie skończyło, bo oto ze zgrozą wygrzebałam z worka jeszcze coś, co należało do córki.
- Rozumiem, że mogła ci się nie podobać – strofowałam ją. – Ale żeby zaraz wyrzucać do śmieci!
Trzeba było komuś oddać…
W ręce trzymałam bluzkę w kolorze mięty, urodzinowy podarunek, na który wyłożyłam całkiem sporą sumkę. Moja córka bowiem nie zakładała na siebie niczego, co nie miało doszytej metki od znanego na całym świecie producenta. A ja, głupia, próbowałam nadążyć za modą i traciłam czas na
buszowanie po butikach z markową odzieżą. Wszystko w imię tego, by jej dogodzić. Wściekłam się
więc na widok nieszczęsnej bluzki. A potem po kolei każdemu z „winowajców” zaczęłam wygłaszać
mowę, która oczywiście kończyła się awanturą. Skutek tego był taki, że domownicy, by ujść z życiem cało, dosłownie czym prędzej opuścili pole bitwy. Na placu boju zostałam tylko ja, zawzięcie
penetrująca kolejny worek ze śmieciami. Już byłam prawie pewna, że nie znajdę w nim niczego, co
wprawiłoby mnie w kolejne rozczarowanie i niezadowolenie, kiedy oczom moim ukazał się najpierw
mały nożyk do sałatek, którego poszukiwałam od kilku dni, a potem jeszcze coś o wiele bardziej
cennego. Drogie memu sercu korale. Drogie, bo dostałam je kiedyś na imieniny od mojej „pierwszej
miłości”, jeszcze w szkole podstawowej. Było zrozumiałe, że budziły sentyment. Tylko, jakim cudem
znalazły się w worku na śmieci? Wprost niepojęte! Po głębszej analizie moich ostatnich poczynań
doszłam do wniosku, że musiałam wrzucić je tam przez pomyłkę. Chyba tak automatycznie. Zdarza się nam czasem coś wrzucić nie tam, gdzie trzeba. A potem następuje pełna mobilizacja, by to coś
odnaleźć. Co jakiś czas porządkuję między innymi swoje kasetki z biżuterią i to, co już przestało mi się już podobać po prostu wyrzucam. Za nic na świecie jednak nie zamierzałam wyrzucić czegoś tak
cennego. Teraz, przyglądając im się, sama miałam ochotę na siebie nakrzyczeć. Tym samym dołączyć do reszty obsztorcowanych domowników. Na domiar złego, kiedy tak trzymałam je w rękach i na ich widok trochę się zamyśliłam, nie zauważyłam, że w kuchni ni stąd ni zowąd ponownie pojawił się mąż.
- Dobrze, że je wyrzuciłaś – usłyszałam. Ale zaraz potem dodał: - Czy ty przypadkiem wciąż nie jesteś w nim zakochana? Jestem o niego zazdrosny…
- No co ty? – wyjąkałam.
- Nie jestem tego taki pewien. W każdym razie byłby to niewątpliwie powód do rozwodu – powiedział, trochę, jak mi się zdawało, cynicznie, po czym oddalił się i przez resztę dnia starał się mnie unikać. A ja zostałam z kolejnym dylematem.
Grzebanie w śmieciach, przepraszam, powinnam napisać, segregowanie, nie jest niczym przyjemnym. Ponadto można tam znaleźć wiele różnych osobistych rzeczy innych ludzi. To trochę tak, jakby szperać w ich głowach i duszach. Dla wszystkich niekomfortowa sytuacja. Myślę jednak, że dobrze się stało, iż Viola zjawiła się tamtego dnia u nas w domu i narobiła wokół śmieci tyle hałasu. Gdyby nie ona, nigdy nie wpadłabym na pomysł, żeby jeszcze raz przesegregować nasze śmieci. Uważałam, że z założenia robię to dobrze. A tu masz, babo, placek!
Pewnie moi domownicy byli też dostali nauczkę. Teraz, ilekroć wyrzucam coś do kosza na śmieci, po
trzykroć przedtem oglądam.