WIECZÓR NA ZAMKU

Nadchodzi wieczór, cicho, powoli
noc niemal drepcze mu po piętach
kamienne hole chłoną kroki
gubiąc się rychło w nocy odmętach

pod jej naporem gdzieś skrzypią drzwi
cisza rozmawia ze swoim echem
palą się świece w srebrnych lichtarzach
tłamszone nieco nocy oddechem

w prastarych ramach szepczą przodkowie
panie w jedwabiach i krynolinach
z szablą przy boku zacni panowie
mali szlachcice w miękkich muślinach

do ciemnych komnat, przez szyby w oknach
księżyc się wdziera resztkami sił
na stary zegar spogląda chyłkiem
jakby z przeszłością w myślach się bił

po kątach snuje się biała dama
mrokom oddając się wskroś z lubością
ziewając gasi płomienie świec
znużona chłodem i bezczynnością

co raz zagląda w księgi prastare
wertując karty ich zawzięcie
z zatkniętym w dłoni okularem
przegląda strony z wielkim przejęciem

czyżby szukała nań podpowiedzi

o cennych skarbach ukrytych w lochu?
któż lepiej w końcu miałby to wiedzieć
jeśli nie duch
co bladym świtem znika w popłochu