Zdjęcie: Pixabay
A może by tak usiąść na chwilę
na pieńku w lesie, między drzewami
wszystko, co smętne zostawić w tyle
gdzieś jak najdalej, byle za nami
jesiennym barwom przyjrzeć się z bliska
z liści złotawych spleść wieniec wielki
odszukać radość, co gdzieś nam prysła
z babiego lata zrobić pętelki
potem rozrzucić je wśród gałęzi
oddechem lasu otoczyć siebie
i ciepłe myśli zwolnić z uwięzi
poczuć się błogo, niemal jak w niebie
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz