Z BUKIETEM MAKÓW

Szukała maków wśród łanów zboża

pośród złotawych kłosów żyta,

błądząc pomiędzy jak dziewka hoża,

wiejskim odzieniem skromnie okryta.

Chyląc na boki żółtawe kłosy,

stąpała wolno, niepostrzeżenie,
płonęły w słońcu jej rude włosy,

czerwonych maków ucieleśnienie.

Płomienny bukiet, wcale niemały,

trzymała w swojej niebawem dłoni,

wśród rudych włosów nieco rozwianych,

jeden zatknęła tuż na swej skroni.

Zaiste widok był ci to miły,

panna wśród zboża z bukietem maków,

ruda jak mak, co ją zdobiły,

wśród łanów żyta i śpiewu ptaków.

Sunęła wolno, niemalże płynąc,

w bezkresnej zboża złotej otchłani,

dojrzałe kłosy przed sobą chyląc,

wielce dostojna makowa pani.

Strojna jak wiosna w makowe kwiaty,

z dumą na bukiet swój spoglądała,

w kolor czerwieni tak przebogaty,

jakby od losu prezent dostała.

I tylko malarz, może przygodny,

uchwycić zdołałby na swym płótnie,

zachwyt dziewczyny, umysł pogodny,

i jeszcze oczy jej bałamutne.