Zdjęcie: Pixabay
„Alboś my to jacy
tacy”
tupniem nóżką my Polacy
niech no który nam poskoczy
potrafimy go zaskoczyć
przyślem do was tam premiera
i się żaden nie pozbiera
będzie żądał i nie spocznie
trzecią wojnę wnet rozpocznie
polegniemy na tej wojnie
by mógł prezes żyć spokojnie
nie przeżyjem wśród tych zgliszczy
gdy się zły scenariusz ziści
jakby wirus nie wystarczył
życiem naszym wciąż jarmarczy
pewna spółka, taka z o.o.
a my jak te małpy w zoo…
Tamtego ranka
było tak cicho
jakby o świecie zapomniał Bóg
mgła roztoczyła swój woal siny
wpełzając niemal aż pod sam próg
wtuliła w siebie łąki i drzewa
barwne ogrody i szarość dróg
kruchość motyli, ptaków śpiew błogi
różane pnącza, ciernisty głóg
stałam na ganku nie dowierzając
jak to możliwe (?) zniknął mój świat(!)
był taki piękny, nieodgadniony
ze mną w symbiozie od tylu lat…
wtopiony w ciszę czekał lękliwie
w szarawym gubiąc się bezkresie
pospołu ze mną na wiatr czekając
aż mglistą szarość, hen, w dal poniesie
W miarę ciepły, ale smutny
no cóż, dzień październikowy
już nie lato, ale jesień
teraz nam zaprząta głowy
wiatr rozwiewa barwne liście
a z nim zapach przemijania
co przewija się, acz mgliście
czasem nie do okiełznania
ciepły pled z jesiennych nutek
bywa, grzeje moją duszę
lampka wina koi smutek
serial daje trochę wzruszeń…
