Na ciemnym niebie nocą pochmurną
kreślę kontury gwiazd skrytych w mroku
choć umykają jak myśli płoche
niosą za sobą ulgę i spokój
układam do snu przepracowany
dzień pełen trudnych relacji z losem
szarym woalem okrywam wszystko
co jeszcze cicho szepcze swym głosem
za oknem ciemność zatarła ślady
po codzienności, marazmie zdarzeń
pora odpocząć, sen wkroczy chyłkiem
powrócę znowu do sfery marzeń…
Wyjedźmy z tego kraju
najlepiej do Dubaju
albo do Honolulu
bez żalu i bez bólu
tu niebo stale płacze
o spokój trudno raczej
dokoła smętne twarze
i chłodne w krąg pejzaże
tu karmią nas mrzonkami
czczymi obietnicami
a my wciąż na tej diecie
żyjemy w innym świecie
w butelkę lud nabity
i na każdego kwity
chowa pod stołem władza
gdy ktoś się z nią nie zgadza
tu kwitnie hipokryzja
jedyna słuszna wizja
lud podzielony równo
ogólnie, jedno g…..
wyjedźmy więc daleko
po swego szczęścia deko
wyjedźmy w inne kraje
gdzie są cieplejsze maje
gdzie życie nie uwiera
codzienność mniej doskwiera
polećmy jak motyle
po normalności chwile
Zdjęcie: Pixabay
Rozgarniam wzrokiem
pszeniczne kłosy
i maki dziko rosnące
chabry wilgotne jeszcze od rosy
zielone trawy muśnięte słońcem
gdzieś z zagajnika płochliwa sarna
wybiega niepostrzeżenie
tuż za nią mniejsza łania niezdarna
umyka przed mym spojrzeniem
krzykliwe ptactwo czai się w zbożu
gotowe je zdziesiątkować
zając zatrzymał się na rozdrożu
struchlały wielce, gdzie by się schować
przede mną polna dróżka w odległe
światy już utracone
po bokach sioło wiejskie, rozległe
a w głowie lata dawno minione
lecz w myślach ciągle do mnie wracają
tamte z młodości widoki
choć tak odległe, przypominają
iż tu stawiałam niegdyś swe kroki…
